Gregie

Ik lees het weblog van Ted van Lieshout, mijn adem stokt.
Acht jaar alweer.
Acht jaar is het geleden dat Gregie de Maeyer overleed.
Meteen komen er herinneringen boven, herinneringen aan een onwezenlijke week.
Van het ontstellende telefoontje tot het hoogzomerse afscheid in die weide in Kruibeke.
Een nachtelijke hemel, de stilte van het platteland, en toen vuurwerkpijlen die door de hemel knalden en sisten, de immense donkerte in. Dag Gregie. Uitdovend vuurwerk, stilte, tranen, een weide vol emotie. En toen, kippenvelmoment, zijn zoon die de Last Post blies.
Ik draag het moment mee. Ik draag hem mee.

Morgen haal ik Fietsen uit de boekenkast, en Uit de put, en Juul.