'Ja ja Mini'

Voor sommige boeken voel je meteen van bij het begin een vorm van sympathie. De Mini-boekjes van Kitty Crowther zijn er zo. Eerder was er al Mini wordt wakker, nu lees ik met Groot Ventje het spiksplinternieuwe Mini gaat naar de film.
Ik houd erg van de zachte, grappige potloodtekeningen van Kitty Crowther. Er gaan heel veel tederheid en warmte van uit zonder dat ze zoeterig worden, en ze hebben een geheel eigen vorm van humor. Mini gaat naar de film vertelt een voor elke kleuterouder zeer herkenbaar verhaal. Mini en haar papa - insecten met vleugels en vier armen, wat erg grappige tekeningen oplevert, vier handen in plaats van twee om de kracht van gebaren in te leggen! - gaan naar de film, maar zoals het een kleuter betaamt, gaat dat niet via de kortste weg. Al Mini's knuffels moeten mee, moeten een plekje krijgen, en de film is nog maar net begonnen of Mini krijgt dorst - en al de knuffels ook. Mini is een prachtig kleutercreatuurtje, maar ook haar papa loopt over van de herkenbaarheid. 'Doe je jas nu maar aan Mini.' 'O Mimi niet op elke stoel een knuffel.' Bij het voorlezen hoor ik soms een echo van mezelf. Zelfs Groot Ventje moet lachen om zoveel herkenbaarheid. Zouden ze nog veel te zien krijgen van die film?