Pyjama

De laatste weken heeft de klas van Groot Ventje gewerkt rond bedjes en slapen. Vrijdag werd het project afgesloten met een mini-optredentje. In pyjama.
Voor het optreden hadden ze hun pyjama al aan, en zo hebben ze ook nog een tijdje gespeeld. Aan de knieën van de pyjama's, zo vertel ik 's avonds aan de keukentafel aan Mijn Liefste, kon je zien of er een meisje of een jongen in zat: die van de jongens waren aanzienlijk vuiler en zwarter.
Vandaag kijk ik met Klein Ventje in een babyboekje met foto's. 'Kijk,' zeg ik. 'Een kindje, en daar nog een kindje.'
Groot Ventje, die erbij zit, preciseert: 'Een meisje. En dat is een jongen.'
'Maar hoe moet Klein Ventje zien dat het ene kindje een meisje en het andere een jongen is?' vraag ik.
'Omdat meisjes langere haartjes hebben.'
Op de foto klopt het. Een overvloed aan lange, donkere krullen, nu al een modelletje.
'Maar sommige meisjes hebben toch ook korte haartjes. J. in jouw klas heeft toch korte haartjes? Hoe kun je dan zien dat J. een meisje is?'
'Omdat J. dat zegt,' flapt Groot Ventje eruit. En dan, triomfantelijk: 'Je kunt dat zien door naar de knietjes van de pyjama te kijken!'