C'est fini, fini

De laatste schooldag.
Vorig jaar was Groot Ventje nog maar net op school, toen al vond ik het een ontroerend moment.
Dit jaar neemt hij Afscheid van zijn Eerste Kleuterjuf.
Een geladen moment.
Toen ik om elf uur naar de school reed, waren mijn ogen al niet meer helemaal droog.
En het werd er niet beter op.
In de hal werd de dag, zoals elke vrijdag, afgesloten met een zangronde.
Een feestelijke manier om het weekend, en in dit geval, de vakantie in te gaan.
Elke klas zong, danste iets.
Bij de zesdejaars kwam de krop in de keel.
Op de tonen van Que sera sera zongen ze: 'C'est fini, fini, de toekomst, kweenie, kweenie, 't is tijd om hier weg te gaan, met een lach en een traan.' Gevolgd door een schets van acht jaar wel en wee in de Appeltuin.
Daarna kregen ze hun diploma - van ál hun leerkrachten, van eerste kleuterjuf tot laatste juf of meester.
Met een dikke het-ga-je-goed-knuffel erachteraan.
De opa die achter me stond, hoorde ik zeggen: 'Ik heb al veel scholen gezien, met mijn kinderen, en nu mijn kleinkinderen, en ik heb er veel, maar zo'n warm afscheid heb ik nog op geen school gezien.'
En toen gingen de afscheid nemende zesdejaars 'hun boom' planten in de tuin van de Appeltuin.
Ondertussen stond de ijskar al te wachten, met voor elk kind, elke leerkracht, elke ouder een ijsje. En voor de ouders een bloemetje erbovenop. En voor de kinderen nog een dikke knuffel.
't Is vakantie.
En de Appeltuin is een school waar het goed groot worden is. Het werd, nog maar eens, duidelijk.