Dertien september

Elf september, de datum staat in ieders geheugen gegrift.
Nog dieper staat in het mijne dertien september gekerfd.
Geen donderdag, zoals dit jaar, maar een vrijdag de dertiende, hoe kon het anders.
Zoveel jaren zijn eroverheen gegaan, maar de onwezenlijke sfeer kan ik nog steeds voelen.
Mijn vader die me aan school opwachtte, de geladen stilte in de auto, de hele familie verzameld rond het ziekbed, de gefluisterde, slechts half uitgesproken woorden, de ernst en de troost in de stem en de ogen van de dokter, het wachten op datgene wat we niet wilden dat zou komen.
Mijn liefste grootvader, mijn warme bompa, mijn eerste afscheid voor altijd.