Overrompelend

Er zijn boeken waar je naar uitkijkt. Hun aankondiging doet je hart sneller kloppen.
Er zijn boeken waar je láng naar uitkijkt.
De boeken van André Sollie zijn er zulke.
Véél publiceert hij niet, maar wat er verschijnt, is raak. Elke keer weer.
De ingehouden vertelling in Wachten op Matroos, de warme poëzie vol hunkering in Het ijzelt in juni, het originele, voorleesfeestelijke Dubbel Doortje, het zinderende Nooit gaat dit over.
En nu is er Een raadsel voor Roosje.
Een overweldigend boek.
Nog voor ik erin begin te lezen, intrigeert het me. Doorheen het prachtig uitgegeven boek staat een reeks meisjesportretten. Steeds is een andere techniek toegepast: gouache, kleurpotlood, papiercollage, vetkrijtjes... Een staalkaart van Andrés kunnen, een meesterproef, schiet het door mijn hoofd. Adembenemend vind ik ze, de portretten. Ze zuigen de aandacht naar zich toe, ik blijf ernaar kijken.
Dan begin ik te lezen. Roosje mist haar grote, dode zus Pia heel erg. Op haar tiende verjaardag kreeg ze van Pia een schrift met tien zelfbedachte versjes cadeau. Vooraan in het schrift stond een raadselachtige opdracht: Een uit een. Tien uit tien. Roosje zal het zien. Kort na die verjaardag ging Pia dood. Roosje probeert haar met alle macht terug te halen, door haar portret te schilderen. Dat wil niet zo goed lukken. Ze probeert van alles: verf, potlood, viltstift... En intussen begrijpt ze nog steeds niets van het raadsel.
Het verhaal overrompelt me. In de loop der jaren heeft André Sollie, als illustrator, zijn grafische stijl uitgepuurd, herleid tot de essentie. Zijn schrijfstijl heeft dat uitgepuurde altijd al gehad, en ook in Een raadsel voor Roosje staat geen woord te veel. Er staan vooral de juiste woorden. Elk woord hoort precies daar waar het staat. Zo vertelt Sollie een aangrijpend verhaal van afscheid en rouw, maar ook van liefde en warmte, dat net door de zorgvuldige en trefzekere formulering ver van het tranerige en sentimentele blijft.
Bij het laatste portret hap ik naar adem. Het haalt me onderuit. Tegelijk vallen alle stukjes van dit wonderlijke boek op hun plek. Het verhaal, de gedichtjes van Pia, de portretten die Roosje probeert te maken, de illustraties van de auteur, alles grijpt op een wonderlijke manier in elkaar. Het verhaal is áf, tot in de kleinste details, alles klopt. Een prachtboek, dat nog lang na het omdraaien van de laatste bladzijde in mijn hoofd nazindert.