Een stokje, begot

Kruimel en de Door de Wol Geverfde wierpen me een stokje toe. Laat het voorbije jaar zich in drietjes vatten?

3 bands en/of artiesten die ik dit jaar heb leren kennen?

En toen viel er een stilte. Het is meteen duidelijk: 2007 was het niet het jaar waarin mijn oren erg openstonden voor nieuwe muzikale ontdekkingen.

De stem van Silvie Moors is natuurlijk geen recente ontdekking, haar vertolking van Tom Waits' Time staat in mijn geheugen gegrift. Maar wat ze doet met De Dagen trok mijn aandacht en deed me luisteren.

Een vriend noemde Amy Winehouse 'de nieuwe Ella Fitzgerald'. Ik was geprikkeld, luisterde, en was meteen gewonnen.

De naam Rufus Wainwright zal in deze context misschien voor wenkbrauwengefrons zorgen, maar ik ontdekte hem pas in 2007. En in zijn geval is laat véél beter dan nooit.

Maar eigenlijk was 2007 toch weer het jaar van mijn B's: Brel, Bach, Barbara, Bowie.


3 dingen die ik heb meegemaakt, gehoord,… en die me altijd zullen bijblijven?

2006 was het jaar van een groot afscheid. Met mijn grootvaders dood viel er een generatiegroot gat in onze familie. In 2007 besloot het leven ons meteen duidelijk te maken wat dat betekende. Mijn mama en papa kregen allebei af te rekenen met ernstige gezondheidsproblemen. Al liep het allemaal goed af, het besef heeft iets verontrustends: zij zijn nu de oudste generatie.

In de zomer van 2007 sloeg een onverklaarbare, allesoverheersende vermoeidheid me tegen de grond. Geen dipje, geen griepaankondiging, geen 'ik-heb-wat-veel-gewerkt-het-is-tijd-voor-vakantie'-oververmoeidheid, neen, een loodzware, verpletterende vermoeidheid die tussen mij en het leven leek te staan. De kleinste handeling werd een taak waartegen ik niet opgewassen was, in mijn hoofd leken de gordijntjes voortdurend dicht te vallen. De vreselijkste ziektebeelden teisterden mijn ongeruste hoofd, gelukkig bleek het een - ook voor de dokter - volslagen onverwacht neveneffect van een medicijn. Maar het besef is er: gezondheid is een kostbaar goed. En broos.

Maar ook: de vele ogenschijnlijk gewone momenten met onze Ventjes, momenten die ik koester om het wonder dat ze tonen: twee minimensjes die op hun heel eigen en mooie manier het leven ontdekken.


3 (vreselijke) blunders die ik sinds dit jaar op mijn naam heb staan?

De verjaardagswensen voor mijn schoonzus werden wel een week te vroeg uitgesproken met dan nog excuses voor de vertraging erbij (mentale post-it: B. verjaart een week na mijn liefste vriendin, niet een week ervoor), een dure plant stierf van de dorst en de tandarts heeft vruchteloos op me zitten wachten, maar ik heb dit jaar geen paaltje of hek geramd met mijn auto, ik heb geen sleutels op deuren of auto's laten steken, ik stuurde nante brieven of e-mails naar verkeerde personen, ik heb niet met een niet werkende betaalkaart aan een kassa gestaan. Het valt dus nog mee.


3 dingen die me héél stiekem ongelofelijk trots maakten?

Mijn Ventjes, natuurlijk, is het eerste wat door mijn hoofd schiet. Maar op hen ben ik niet stiekem trots. Neen, zij zijn een bron van ongegeneerde ongelofelijke fierheid. Eigen kind schoon kind: het zal wel, maar onze Ventjes zijn twee schatten van kinderen die het met al wat ze zijn verdienen dat we het mooiste en het beste in hen zien en ze dat op hun beurt laten zien. Maar dat ik, als ik naar ze kijk, twee gelukkige kinderen zie, dat maakt me wel een beetje stiekem trots.

En ach, ik beken: bij een interview waarbij het klikt en mijn vragen nog veel meer losweken dan ik had gehoopt te horen, bij leuke reacties op iets wat ik schreef, bij een lekker keukenexperiment word ik wel eens overvallen door een vlaag van deugddoende trots.


3 mensen die ik hiermee graag wil lastigvallen?

Een oude bekende, iemand die iets met drie heeft en een boekenmeisje.