De eenvoudige houten kist, met slechts één rode roos erop, in het midden van de scène, op een draagbaar van rode rozen, op een rood tapijt, en daarachter een grote foto van 'de Meester': in het weelderige decor van de Bourla is op een mooie, ingetogen en waardige manier afscheid genomen van Hugo Claus.
Ingetogen, maar emotioneel. 'Louter en alleen omdat de keuze van zijn levenseinde niet de hunne is, komen ze weer van onder de plaveien gekropen en spuien hun laffe gal. De eigen morele superioriteit celebreren boven het lichaam van een geliefde dode is geen heldendaad. Meneer de kardinaal: schaam je', zei Erwin Mortier. Maar vooral, Cees Nooteboom: 'Vaar wel, lieve vriend, en ik vraag je maar één ding: kom vooral veel spoken.'
Het laatste woord was aan Hugo Claus zelf, in een televisieopname waarin hij een sonnet voordraagt, zelfverzekerd als altijd. Na het gedicht kijkt hij wat onzeker, zoekend in het rond. Minutenlang kijkt hij weifelend de Bourla in. Een aangrijpend, ijzersterk beeld. Vaar wel.
29.3.08
Vaar wel
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Zo is het. Zeer mooie plechtigheid voor een zeer bijzonder man.
En dat terwijl de stad gewoon doorging met winkelen en oppervlakkig zijn. Ik liep ook, richting Bourla. Waarom was het daar niet veel stiller? Niet alleen IN de Bourla, maar errond, buiten? Verder veel politie en zendwagens...
Ook als een dichter sterft, moeten er schoenen en jurkjes en dvd's en mobieltjes gekocht worden, Lena... ;-) Wat me wel verbaasde, was dat er blijkbaar maar een kleine opkomst was van 'het gewone publiek'.
Erwin Mortier zei ook zo mooi: 'We kunnen Hugo’s dood niet gepaster eren dan door het leven te vieren, al vloekend en vrijend, al gierend en tierend, en met veel roomsoezen en crème au beurre.'
Dat kwam omdat er maar 200 plaatsen over waren voor "dat gewone publiek" geloof ik...
Een reactie posten