Kans

Ik heb al veel goeds gehoord over Philippe Claudel. Ook over zijn roman Grijze zielen. Zoiets schept verwachtingen. Nu ik het boek eindelijk in de hand neem, zijn die hooggespannen. Ik begin te lezen. Maar al op de eerste pagina frons ik de wenkbrauwen. Ik hum. Ik kijk weg van de bladzijde, begin dan weer te lezen. Ik zucht. Ik probeer mijn gevoel te vatten. Woorden. Claudel gebruikt veel woorden. Te veel naar mijn zin? Ik lees nog even verder. Hij reageerde niet, of zo weinig dat je vier hevig geboende lorgnons zou moeten dragen om zijn lippen te zien bewegen. Het beeld pakt me niet. Integendeel, de overdrijving ergert me alleen maar. Plots verlang ik naar de puntgave beeldspraak van Edward van de Vendel. Ik leg Grijze zielen weg. Straks, of morgen, of over een week, of een maand, neem ik het weer op, krijgt het een tweede kans.