Wij met zijn tweetjes

Klein Ventje is moe, maar wil van geen slapen weten. We zoeken een fris plekje, installeren ons met zijn tweetjes, ik verheug me op wat wij-met-zijn-tweetjes-rust. Klein Ventje nestelt zich in mijn arm, na een tijdje verpak ik hem wat, dan zie ik iets geels op mijn arm. Ik kijk nog eens. mosterdgeel. Ik kijk naar Klein Ventje, op zijn linkerbeentje zie ik hetzelfde mosterdgeel. Mét mosterdzaadjes. Behoedzaam til ik hem op, draag hem richting luierkussen. Alles moet uit, alles moet gewassen, pakje, body, baby. Als ik eindelijk een nieuwe luier onder zijn billetjes schuif, zie ik in slowmotion een straaltje ontstaan. Het beschrijft een prachtige boog. Ik reageer te laat. Alles moet uit, alles moet gewassen, luier, body, baby. De volgende luier gaat opmerkelijk efficiënt en snel aan. Ik haal adem. We hebben alles gehad. Ik loop met Klein Ventje dicht tegen me aan terug naar ons frisse, knusse plekje, ik geniet van zijn nabijheid, kijk hem gelukkig aan. Dan zie ik, op mijn linkerschouder, daar waar Klein Ventjes hoofdje rust, een witte vlek.