Tijgerprins

Groot Ventje werkt op school rond poezen, lieve poezen, eigenzinnige poezen, tamme poezen, wilde poezen, vervaarlijke neefjes en nichtjes van de poes. Met tijgerpoezen met stip op één. En dus kwam De tijgerprins uit de kast. Bij zoveel gevaarlijks kruipen we dicht tegen elkaar aan. Terwijl ik het verhaal van de tijgerin voorlees, wier hart vol haat en verdriet is omdat haar kleintjes door de jagers gedood zijn, terwijl ik lees hoe de koning haar zijn eigen kind moet schenken en hoe ze zich daarover ontfermt als was hij haar eigen welp, verandert de gelaatsuitdrukking van Groot Ventje voortdurend, van bang naar verdrietig naar verwonderd en nog tig keren terug. Maar als de laatste bladzijde is omgeslagen, valt het verdict: 'Dat hoef je niet meer te lezen, mama.'
Ik vraag waarom, vindt hij het geen mooi verhaal misschien?
'Jawel, het is een heel mooi verhaal. Maar ik vind de tekeningen niet mooi, daar kijk ik niet graag naar.'
En eigenlijk moet ik hem bijtreden. De realistische prenten, soms woest en angstaanjagend, soms kitscherig gevoelig, kunnen ook mij niet bekoren. Neen, dit hoef ik niet meer voor te lezen.