Kikker

Groot Ventje zat al te wiebelen in de autostoel.
'Wij gaan naar tonee-eel, joepie-jee!' klonk het achterin.
En: 'Is het nog ver, die toneelzaal?'
En: 'Toneel, dan doen die mensen anders dan anders he?'
Hij kijkt zijn ogen uit als we de schouwburg binnen stappen. We hebben al wel eens een toneelvoorstelling gezien, maar die was niet in een schouwburg. Een heuse vestiaire, een trap met heel veel treden, 'wel honderd he mama?', een plekje in de baignoires, roodfluwelen stoeltjes: ditmaal is het er allemaal bij. En het maakt zichtbaar indruk.
Tijdens de voorstelling, Kikker in de wolken, zit hij, zo kennen we Groot Ventje, de hele tijd aandachtig en ernstig te kijken. Een dik uur later gaat hij op zijn roodfluwelen stoel staan en applaudisseert enthousiast. Een staande ovatie, onbewust.
Kikker in de wolken, van Theater Terra, is een prachtige voorstelling, gebaseerd op drie van de Kikker-verhalen van Max Velthuijs, met ertussendoor het verhaal van het jongetje Max, dat veel parallellen vertoont met de Kikker-verhalen.
Theater Terra, dat is poppenspel met prachtige poppen van, schat ik, wel een meter groot, die bespeeld worden door acteurs van wie de bewegingen, de stem, zelfs de mimiek wel lijken samen te vallen met de poppen waardoor die helemaal tot leven komen. Theater Terra is ook een schijnbaar eenvoudig maar ingenieus decor met veel inventieve vondsten voor scène wisselingen, leuke muziek met liedjes die je meteen oppikt. Het lijkt allemaal zo simpel, maar het zit enorm knap in elkaar.
Prachtig vond ik de scène waarin Kikker in de vijver naar zijn spiegelbeeld kijkt, droevig omdat hij zichzelf maar een doodgewone groene kikker vindt die niks bijzonders kan. Een visueel hoogstandje!
Als we de schouwburg uit lopen, zegt Groot Ventje: 'Het was allemaal zo leuk!'