Verrukkelijk

Hoe gaat een porseleinen konijn dood?
Kan een porseleinen konijn verdrinken?
Heb ik mijn hoed nog op?
Dat waren de vragen die bij Edward opkwamen toen hij door de lucht vloog, boven de blauwe zee. De zon stond hoog aan de hemel, en Edward hoorde Abilene roepen. Haar stem leek van heel ver weg te komen.
‘Eédwáárd!’ schreeuwde ze, ‘kom terug!’
Kom terug! Bespottelijk om dat te roepen, dacht Edward.

(Kate DiCamillo, De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane)

Soms is een boek zo indrukwekkend, laat het je zo ademloos achter dat je meer wilt, meer van dat, meer van die auteur. Despereaux of het verhaal van een muis, een prinses, een schoteltje soep en een klosje garen van Kate DiCamillo was zo'n boek. Overdonderd was ik.
Nu is er De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane, de nieuwe DiCamillo. Het boek ziet er prachtig uit, een cover waar een warme gloed van uitgaat, en fijne, klassieke potloodtekeningen die het iets ouderwets, iets nostalgisch geven. Ik begin te lezen, en voor ik het weet, heeft ook dit verhaal me stevig in zijn greep. Helemaal anders dan Despereaux, maar even prachtig, even indrukwekkend.
Edward Tulane, het hoofdpersonage is een porseleinen konijn. IJdel is, en zijn hart is even koud en hard als het materiaal waaruit hij gemaakt wordt. In al zijn arrogantie en liefdeloosheid is hij bepaald onuitstaanbaar. Hij wordt aanbeden door Abilene, het meisje van wie hij de knuffel is, een adoratie die hij zich graag laat welgevallen. Maar plots valt hij zomaar ineens uit zijn kleine paradijs. Weg is Abilene, weg is haar liefde, weg haar aanbidding.
Voor het harteloze konijn begint een lange, lange reis, die hem van eigenaar naar eigenaar brengt. Elke keer wordt er van hem gehouden, elke keer moet hij de mensen die hem liefhebben weer achterlaten. Het zijn lessen in afscheid nemen, maar meer nog in voelen. Liefde voelen. Beetje bij beetje dringt het tot Edward door dat je ook met een hart van porselein kunt leren wat liefde is.
Een klassiek verhaal? Zonder meer! Een kinderboek met een boodschap? Zonder enige twijfel! Een ouderwets aandoend verhaal dat wel gemaakt voor dit donkere seizoen waarin liefde en goedheid het altijd wel goed doen? Zeker weten! Maar zo mooi, zo verrukkelijk mooi. Dat komt door het immense verteltalent van Kate DiCamillo, dat net zoals bij Despereaux bijna van de pagina's spat. Anders dan in haar barokke muizenverhaal doet ze dat heel sober, heel ingehouden, en toch meeslepend. Geen woord staat er te veel, maar wat er staat, drijft je verder.
De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane, met zijn eerst zo onuitstaanbare verwende, maar dan zo aandoenlijke konijn, heeft zich al meteen een weg naar mijn hart gebaand. Van een zeldzame schoonheid is het, en ik kan haast niet wachten op de winteravonden waarop ik dit kan voorlezen aan Klein en Groot Ventje.