In de beperking

Eerstelezersboekjes schrijven: het is een ambacht met veel beperkingen. De woorden mogen niet te lang, ze mogen maar een beperkt aantal klanken en lettercombinaties gebruiken, de zinnen mogen niet te lang, en toch moet er ondertussen een verhaal verteld worden. Het is deze boekjes wel eens aan te zien: de zinnetjes klinken gekunsteld, de dialogen raken niet los van het papier, de verhaallijn is povertjes.
Sus en Jum van Joke van Leeuwen daarentegen is een feest om te lezen met Groot Ventje. Kleine Jum kan al lezen. Grote Sus niet: 'ik lees niet. ik kijk. dat gaat ook.' Ze ontmoeten een koe die bie zegt (dus is het geen koe maar een kie), ze doen een dut, Sus wordt ziek en wil lol, dus geven ze een fuif.
Met een minimum aan woorden en dan nog de allereenvoudigste woorden zet Joke van Leeuwen een vrolijk verhaal neer, vol grappige details. Die zitten ook in de tekeningen, die de tekst perfect aanvullen. Maar het bijzonderste vind ik nog dat de humor ook in de taal zelf zit, hoe eenvoudig die ook is. Over een cadeautje, dat viel voor het gegeven werd:

'wat was het?
een vaas.
was het een vaas?
ja. het was een vaas.
maar nu niet meer.'

Een verrassend eerstelezersboekje, ook Mijn Liefste en ik genieten ervan. In de beperking toont zich inderdaad de meester.