Samen en alleen

'Ineens wist hij weer dat samen wel bij elkaar kon zijn, maar bij elkaar betekende niet dat je één was. Om iedereen zat vel. Om iedereen zaten veren of pels. Dichterbij dan vel op vel kon niemand komen.'

(Bart Moeyaert)

Jaren geleden viel er, bij wijze van nieuwjaarsgroet, een verhaal in mijn bus van Bart Moeyaert. Een eindejaarsvertelling, met in de hoofdrol een gans en zijn broer. Een heerlijk verhaal, dat zin deed krijgen in meer. Meer gans, meer broer. Die kwamen er ook, bij de volgende jaarwisselingen, en later in Standaard Magazine. Nu heeft Luxemburg er een stuk voor kinderen van gemaakt. Mijn Liefste en ik zagen het afgelopen zondag in HETPALEIS.
In de voorstelling wonen de broers niet op een boerderij , maar zijn ze aan de slag in een atelier. De oudste broer is hard en geconcentreerd aan het werk, de jongste probeert voortdurend zijn aandacht te trekken - een bij wijlen erg humoristische en energieke rol die Jo Jochems op het lijf geschreven lijkt. Vermoeiend voor een grote broer die snakt naar ruimte voor zichzelf.
Met zijn verhalen over de gans en zijn broer probeert de jongste broer dichterbij te komen. Tevergeefs - tot hij het antwoord vindt in een van de verhalen zelf. Want als het stil is, kan hij alleen zijn eigen hart horen. En niet dat van zijn broer. Dan ontdekt hij dat zijn grote broer een geheime droom heeft…
Een prachtige, sobere voorstelling over fundamentele eenzaamheid, over samen en alleen, over dichterbij willen komen maar niet kunnen, over opgesloten zitten in je eigen vel, over jezelf (niet) durven zijn. De acteurs (broers!) gebruiken fragmenten uit de erg poëtische teksten van Bart Moeyaert op de sleutelmomenten in het stuk, maar wijken er ook ver genoeg van af om er een eigen invulling aan te geven en zo voor meerwaarde te zorgen. Een beklijvende voorstelling.