Klantenlokking

Als mama van een Groot en een Klein Ventje probeer ik de aanbiedingen van winkels als Hema en Blokker en Aldi in de gaten te houden. Zit er iets leuks tussen, dan is snel zijn vaak de boodschap, weet ik. Voor het houten Hema-keukentje heb ik destijds drie filialen gedaan voor ik er een vond. Voor zo'n mooi afgewerkt fornuisje, dat elders vier, vijf keer zoveel kost, had ik dat wel over.
Eergisteren zag ik in de folder van Aldi dat vanaf vandaag Cars-artikelen verkocht werden. Cars is een Disneyfilm met tal van pratende auto's en een grote hit bij Groot Ventje en zijn vriendjes. Een dekbedovertrek van Cars leek me wat te veel van het goede, maar misschien een zomerpyjama? En dus stond ik vanochtend om twintig voor tien, de winkel ging open om negen uur, in de Aldi. Er heerste een drukte van jewelste. Geen probleem, dacht ik, die komen allemaal voor die computer die in promotie is, een koopje. Ik keek nog eens. De drukte van jewelste was voornamelijk vrouwelijk. Ze was opgewonden, vastberaden, verbeten. Ze graaide in bakken waar geen grote dozen met computers in lagen, maar kleine spullen. Ellebogen versperden de weg, handen gristen en trokken, de inhoud van de bakken slonk zienderogen. Voor me stond een meute moeders en grootmoeders, er was geen doorkomen aan.
Twintig voor tien op de eerste ochtend van de aanbieding, en geen Cars-artikel meer te zien. Geen dekbedovertrek, geen pyjama, geen ondergoed, zelfs geen sok. Ook niet in een ander filiaal, een dik kwartier later.
Bedrieglijke klantenlokking heet zoiets, en ik was vastbesloten daar niet in te trappen. Ik maakte van mijn hart een steen, negeerde de andere aanlokkelijke aanbiedingen, ze zouden me niet hierheen gelokt hebben om me iets anders te laten kopen.