Vergeten uiltje

Het is lente en dan vallen de kinderboekenprijzen als bloesems van de bomen.
Soms vallen ze niet helemaal onverwacht, zijn ze voorafgegaan door longlists, shortlists, nominaties.
Heel soms lijkt het alsof een boek ontsnapt is aan de blik van het collectief der prijsuitreikers.
Uil plus Leeuwerik van Ianka Fleerackers en Sebastiaan Van Doninck is zo'n boek. Op geen longlist te bespeuren, maar zo mooi.
Uil en Leeuwerik willen graag vrienden zijn. Dat is knap lastig als de ene een dagvogel en de andere een nachtdier is. Als Leeuwerik 's ochtends begint te zingen, valt Uil in slaap. En als Uil 's nachts de schaduwen van de dieren en de dingen ziet, slaapt Leeuwerik. Eén keer slagen ze erin samen wakker te blijven, en zo wordt de kiem gelegd van een haast onmogelijke vriendschap. Ze besluiten om elkaar voortaan briefjes te schrijven. Leeuwerik schrijft over de liederen die hij die dag heeft gezongen, Uil over de schaduwen die hij heeft gezien. Het gaat goed tot Leeuwerik op een dag een veel te kort briefje schrijft...
Kinderboekdebuten van Bekende Vlamingen (c.q. Nederlanders, Amerikanen, Engelsen...), mijn wenkbrauwen gaan er vaak van fronsen. De Madonna's van deze wereld zouden het gezegde van de schoenmaker en zijn leest beter ter harte nemen. Bij Ianka Fleerackers blijkt wenkbrauwengefrons overbodig. Wat een ijzersterk debuut! Ze wikt en weegt haar woorden, en schrijft op een sobere, poëtische manier een ontroerend verhaal, en durft daarbij het voor de hand liggende happy end uit de weg te gaan. De illustraties van Sebastiaan Van Doninck, toepasselijk in lichte gele en donkere nachtblauwe tinten, zijn ronduit schitterend. Zijn beelden staan er even sterk als de woorden van Ianka Fleerackers, schijnbaar eenvoudig, maar zinderend van de emotie. Neem daarbij de prachtige vormgeving, het bijzondere lettertype, het spel tussen tekst en kleine en grote illustraties, en het moge duidelijk zijn: Uil plus Leeuwerik is een prachtig kleinood, een debuut dat doet verlangen naar meer, veel meer.