Charmeur

Daarstraks, in de Hema.
Groot Ventje rent weg, de hele winkel door, luid schaterend als ik hem bijna te pakken heb, maar toch niet helemaal. En opnieuw, en opnieuw. Als ik hem dan toch beet heb, brengt een Ernstig Gesprek even soelaas. Maar tegen de tijd dat we bij de kassa staan te wachten, zet hij het weer op een lopen. Het dinostickervel dat hij net heeft uitgekozen, houdt hij dicht tegen zich aan gedrukt.
'Zo kan dat stickervel niet mee hoor,' zegt de sluwe moeder in mij.
'Ik houd het lekker zo, dan kun je er niet bij,' zegt het sluwe ventje in Groot Ventje.
'Maar als ik het niet betaal, kunnen we het niet meenemen, en zo kan ik het niet betalen.'
Groot Ventje kijkt me gewiekst aan: 'O dan laat ik het wel betalen hoor.'
Voor en achter me klinkt gelach.
'Hoe ga je dat doen?' vraag ik, toch wel benieuwd.
'Ja, wij gaan dat niet voor je betalen, hoor,' zegt een van de twee studentes voor me in de rij.
Groot Ventje loopt in hun richting, kijkt hen allercharmantst aan. 'Toe?' hoor ik hem zeggen.
En ja hoor, 'Ja-a, als je zo naar me kijkt, misschien toch wel', hoor ik nog net.