Een voorleesboek over mama's, Mijn Liefste had natuurlijk ook Mijn mama van Gerda Dendooven uit de kast kunnen halen.Met de mama uit Mijn mama kan toveren heeft deze moederfiguur alvast gemeen dat ze groot, groots en paginavullend is, en ook in dit boek is haar kind, ditmaal een zoontje aan het woord, en ook hij vindt zijn mama en al wat ze doet geweldig. Maar daar houdt de vergelijking ook op. Geen teder getekende mama hier, neen de moederfiguur van Gerda Dendooven is dikkig, rondborstig, hoekig getekend, op het groteske af, geschilderd in prenten die een uitvergroting zijn van de trekken die haar maken tot wie ze is. Ze is nooit bang, ze houdt van 'iets woests en wilds in huis', van de bergen en de bossen, van klussen en van muurbloempjes. Als een ware Atlas torst ze het hele gezin, want 'wij' - vader en zoon - 'houden van gezellig'. Wat ze 's nachts uitspookt, weten de mannen in huis niet: 'ze strooit zand in onze ogen en niemand weet waar zij heen gaat als wij dromen'. Op de volgende pagina draaft ze als een woeste amazone op een zwarte hengst.
Perfect is ze niet, deze mama, geïdealiseerd evenmin. Maar ze is wel de beste: 'Mijn mama is de allerbeste. Al is ze niet zo knap. Jouw mama is beslist veel mooier. En die van jou de allermooiste. Toch wil ik met niemand ruilen.' Want: 'Mijn mama is groot en zacht en warm, het allerzachtste is het waar haar hart zit, daar leg ik steeds mijn hoofd als ik pîjn heb of verdriet, als in het donker monsters loeren schuil ik daar de hele nacht.'
Een overweldigende mama, een overweldigend boek, hartverwarmend in al zijn eerlijkheid, origineel, onvergetelijk door het verrassende moeder-beeld, door de vele knipogen en de mamawarmte die op elke pagina aanwezig is. Een prachtig prentenboek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten