Van harte gegund

Er is de afgelopen tijd nog wel meer moois bekroond. De prijs die me zonder enige twijfel het meest verheugd heeft, is de Max Velthuijsprijs, de kersverse Nederlandse oeuvreprijs voor illustratoren, die afgelopen donderdag 20 september voor het eerst is uitgereikt. Een soort P.C. Hooftprijs voor illustratoren, zeg maar. Dat die prijs er eindelijk gekomen is, is op zich al verheugend nieuws. Maar echt warm-blij word ik van de allereerste laureaat.
Mance Post.
Decennialang illustreert ze al - en al decennialang doet ze dat op haar eigen oerdegelijke manier. Voor mij zijn vooral haar linosneden bij het werk van Tellegen onvergetelijk. Krachtig, en toch zo vol nuance en karakter.
Decennialang illustreert ze al, op haar eigen oerdegelijke manier. En decennialang is ze al buiten de prijzen gevallen - op één miezerig zilveren griffeltje en de eenmalige BoekieBoekieprijs na. Het leek alsof het er nooit meer van zou komen. Daarom is deze grote prijs voor haar zo fijn.
Op het weblog van Ted van Lieshout las ik eerder al dat Mance sinds het nieuws van de prijs liep te stralen. In gedachten zie ik de Mance terug zoals ik haar leerde kennen, in haar souterrain aan de Amsterdamse Prinsengracht, waar je naar binnen liep langs het raam, in de weer om een kopje thee te zetten of geconcentreerd een prent bestuderend, en ik denk: het is je zo gegund, geniet ervan, Mance.