Troostrijk

Wat konden Groot Ventje en ik vanavond beter lezen dan een prentenboek van Astrid Lindgren? In Schemerland, bijvoorbeeld, dat onlangs heruitgegeven werd.
Thomas ligt al tijden in bed, met pijn aan zijn been, en heeft zijn mama horen zeggen dat hij waarschijnlijk nooit nog zal kunnen lopen. Sinds hij dat gehoord heeft, tikt elke avond, als het begint te schemeren, meneer Rozenstaf tegen het raam, een vreemd, klein meneertje dat Thomas meeneemt naar Schemerland, dwars door het raam heen. In Schemerland kan alles. Hoe kan Thomas nou naar Schemerland als hij niet kan lopen? En als meneer Rozenstaf hem vraagt of hij de tram wilt besturen, of de bus, kan hij dat dan wel? 'Dat doet er niet toe,' zegt meneer Rozenstaf. 'Dat doet er niet toe in Schemerland.'
'Tot morgen in de schemering!' riep meneer Rozenstaf. En weg was hij. Net op dat ogenblik kwam mama de lamp aandoen', lees ik. 'Die dingen van Schemerland kunnen eigenlijk niet, hé,' zegt Groot Ventje. 'Niet echt, maar wel in een boek.' En hij voegt eraan toe: 'Ik denk dat hij dat allemaal droomt.' 'Of misschien denkt hij aan al die leuke dingen omdat hij zelf niets meer kan,' opper ik. De troost van de fantasie.
In Schemerland is een mooi, ontroerend boek dat werkelijk boordevol troost zit. Marit Törnqvist maakte er heerlijke, gevoelige illustraties bij, die drijven op sfeer en perfect passen bij het dromerige van dit verhaal. De tekening van Gamla Stan, gezien vanuit het perspectief van Thomas en meneer Rozenstaf die erover vliegen, net op het schemermoment dat 'de lichtjes nu in alle huizen aangestoken werden', is een juweeltje.