[Wijvenweek] Mannen in de dop

Rolpatroondoorbrekend, zo gingen we ze opvoeden, onze Ventjes.
Speelgoedfolders met roze en blauwe bladzijden: onzin! Geen onderscheid tussen jongens- en meisjesspeelgoed voor onze jongens. We kochten van alles wat.
We hebben dus ons best gedaan.
Maar de eerste testosterontekenen waren er snel.
Al heel vroeg manifesteerde zich bij Groot Ventje een mateloze fascinatie voor alles wat wielen heeft. Eerst dacht ik nog dat het de ronde vorm was van de wielen die het hem deed - in een of ander Gezinsbond-blaadje had ik gelezen dat baby's zich aangetrokken voelden tot ronde - want op een gezicht lijkende - vormen. Toegegeven, ook voor klokken had hij een grote voorliefde. Het klonk dus aannemelijk.
Maar de tekenen werden duidelijker.
Tweede woord: bus. Uitgesproken met een niet mis te verstaan uitroepteken erna.
Helemaal door het dolle heen bij het zien van een bus, of een auto, of een vrachtwagen.
Vervolgens deed Bob de Bouwer zijn intrede. Inclusief een heel leger werfvoertuigen.
Toen Klein Ventje zich onder mijn hart nestelde en we, bij wijze van voorbereiding, voor Groot Ventje een pop met toebehoren kochten, wist ik dat het pleit definitief beslecht was. De pop keurde hij nauwelijks een blik waardig, evenals het flesje en het pampertje die hem prenataal al enige zorg moesten bijbrengen voor dat nieuwe mensje. De bijbehorende buggy daarentegen was een schot in de roos. Vier wielen! Víér! Licht! Makkelijk wendbaar! Lees: perfect om mee door het huis te racen.

(Later zouden nog racewagens, raketten, dino's, ridders en piraten volgen. Evenals een als bij wonder bij het naar school gaan ontwikkelde afkeer van de kleuren roze en paars.)

(Later zou dit verhaal zich nog een keer herhalen, bij Klein Ventje, door zijn grote broer-voorbeeld als het ware voorbeschikt voor een leven tussen auto's, treinen en werfvoertuigen.)