Annie

Daarnet, op het Lummelhuis van Groot Ventje, tijdelijk omgedoopt tot lees- en voorleesbank, zitten voorlezen. De boekenkast van Groot Ventje telt inmiddels honderden boeken, kartonboeken, stoffen boekjes, kijkboeken, zoekboeken, flapjesboeken, abc-boeken, telboeken, voorleesboeken, elke avond is het weer een verrassing wat eruit gehaald zal worden.
Vandaag valt de keuze op 's Nachts van Wolf Erbruch en Het beertje Pippeloentje van Annie M.G. Schmidt. Groot Ventje kruipt dicht tegen me aan, Klein Ventje ligt in de armen van papa naar ons te kijken met zijn grote baby-ogen. We verwonderen ons om al de vreemde dingen die er 's nachts gebeuren, Mickey-achtige muizen die door de lucht vliegen, konijnen die in vazen steken, bomen die 'op mama's en papa's lijken', en niet te vergeten een konijn met kleren aan dat een hoepel ophoudt waardoor een meisje springt (zal Groot Ventje later dit boekje nog eens uit de kast nemen en verbaasd, glimlachend misschien, opmerken dat Alice in Wonderland niet veraf is?) en hebben pret om de slaperige papa die blind blijft voor al dit fraais.
Dan is het de beurt aan het lieve, vieze, stoute beertje, Pippeloentje met de pet. Ik begin voor te lezen, en na enkele regels valt het me weer op hoe lekker de verzen van Annie M.G. Schmidt voorlezen. Dat valt me keer op keer op. De zinnen lopen precies zoals het hoort, lekker in de mond, lekker in het oor, geen woord te veel, te weinig, en wat een gevoel voor ritme. Dat is in een hoop peuter- en kleuterboeken wel eens anders.

En meneer Van Dalen bromt:
Prettig dat je weer eens komt.

Nee, bij Annie M.G. Schmidt vind ik het niet erg als Groot Ventje om nog een verhaaltje zeurt, en nog een, en nog een. Dan doen we er nog een, en nog een, en nog een. Hij geniet van de verhaaltjes en van de ondeugendheid die ervan afstraalt, ik van het voorlezen en van mijn Ventje zo dichtbij.
En als hij straks in bed niet slapen wil en nóg voorgelezen wil worden, haal ik Ziezo uit de kast...