Berendrama

Poeh Beer was zoek. En niet zo'n klein beetje, maar Heel Erg Zoek. Bij Groot Ventje, helemaal verzadigd na een lekker flesje melk en al even lekkere voorleesverhalen, rolden meteen dikke tranen over de wangen. Groot-verdriet-tranen. Poeh Beer bleek bij oma en opa te zijn vergeten, wat een drama. Geen enkele andere knuffel mocht mee in bed, dan maar zonder. Met veel tranen en zuchten kroop Groot Ventje dan maar dapper in zijn eentje de nacht in.
De Poeh Beer die hij zo miste, is een pluchen Disney-exemplaar, dat het hele jaar door, zelfs bij de grootste hitte, een rood truitje draagt. In de boekenkast van Groot Ventje prijken de klassieke Poehs, maar de Disney-karikaturen zijn ook hier niet buiten de deur gebleven. Het begon onschuldig. Met een spaaractie in de supermarkt. Eén Delhaizebon, en je kreeg gratis een pluchen Poeh Beer. Welke jonge ouder blijft daar ongevoelig onder? Het was dan wel een Disney-Poeh, maar als we dan niet om de commercie heen kunnen is dat nog altijd beter dan een steeds maar 'Plopperdeplop' roepende kabouter, om maar wat te noemen. Toch? Het blijft ten slotte een Poeh-beer. Toen een tijd geleden een zeer on-Poehigs creatuur zijn intrede deed in het Honderd Bunder Bos, een paarsige 'lollifant', sloeg ik echter aan het twijfelen. En vorige week las ik in de krant dat Disney volgend jaar een nieuwe Poeh-tekenfilm uitbrengt waarin Christopher Robin wordt vervangen door een hip zesjarig meisje. Christopher Robin verkoopt niet genoeg als figuurtje, in de Disney-logica kan daar schaamteloos een mouw aan worden gepast.
Groot Ventje zal het een zorg wezen. Poeh is Poeh, of het nu de rodetruitjes-Poeh uit de Disney-films is of de meestal truitjesloze Shepard-Pooh uit het Grote Boek, en Iejoor is Iejoor. Twee dikke knuffelvrienden uit verhaaltjes die hem nu vooral boeien om de anecdote. Voor de haast onnavolgbare, subtiele humor van A. A. Milne heeft hij nog tijd..