Literaire beleving

Onderzoekers Aafke Seebregts, Marieke Kroneman en Judith Reinke van de pedagogiekopleiding van Fontys Hogeschool in Tilburg breken een lans voor de 'literaire beleving' van jonge kinderen. Die komt in het gedrang, vrezen zij, als lezen steeds wordt onderbroken door vraaggesprekjes, liedjes en kijkopdrachten. [...] Een leidster die meerdere doelen voor ogen heeft met voorlezen (en niet alleen kijkt naar taal- en spraakontwikkeling of voorbereiding op de basisschool), zal meer creativiteit aan de dag leggen bij het voorlezen en zo de kinderen ook kunnen verleiden tot de ervaring door een verhaal te worden meegesleept,

lees ik in het nieuwste nummer van Leeskraam.
Ja! denk ik meteen. Met veel uitroeptekens erachteraan. De stelling maakt me nieuwsgierig naar hun hele artikel, 'Lezen om te lezen' in PIP Magazine, en doet me denken aan de verhalen die ik wel eens hoor van mensen over juffen of meesters die aan het eind van de dag een boek namen en voorlazen. Gewoon voorlazen. Niet om vervolgens een tekening te laten maken van de personages, of om aan een of ander knutselwerkje te beginnen, of om, godbetert, meerkeuzevragen over het verhaal te laten invullen. Neen, ze lazen gewoon voor. Ik moet bekennen dat ik altijd een beetje jaloers word als ik zulke verhalen hoor. Ik had ze niet, in de lagere school. Maar ik had een vader die voorlas, dat scheelt. Veel zelfs. En de leraar Frans die, we waren zestien, zeventien, op een dag stopte met waar de les ook alweer over ging, en 'Pour faire le portrait d'un oiseau' van Jacques Prévert voorlas, even stil bleef en het gedicht vervolgens nog eens voorlas, zonder meer, zal me altijd bijblijven. Net als het gedicht zelf. Aan dat soort momenten dank ik wellicht meer liefde voor de literatuur dan aan al de analyses die ik in mijn opleiding heb moeten maken en aanhoren.
Ik wens ze mijn Groot Ventje en mijn Klein Ventje van harte toe. In groten getale. Leerkrachten die boeken niet als louter instrumenten zien, die de magie kennen die van een verhaal uitgaat en die willen doorgeven, leerkrachten die het einde van de dag, van de week of zomaar een moment tussendoor die extra schittering verlenen van een voorgelezen verhaal.
Ondertussen wordt hier in huis elke dag voorgelezen. Voor het slapen gaan, dat kan niet anders, dat niet te doen zou heiligschennend zijn, maar ook zomaar, tussendoor, op een verloren of niet zo verloren moment. Sinds de tijd dat mijn Groot Ventje nog in mijn buik woonde als was het een huisje, wordt er hier voorgelezen, en daar zijn we nooit meer mee gestopt. Duizenden levens worden er hier geleefd.
Misschien, bedenk ik, moet ik mijn Ventjes maar leerkrachten toewensen die hun warm maken voor muziek, of scheikunde, of sport.