Kloppend

Het hart is een wonderbaarlijk iets. Onlangs zag ik een reportage over de groei van minimensjes in de baarmoeder. Eerst zijn er cellen, dan vormen die het begin van een hart, dat nog stil is, dan begint één hartcelletje plots te bewegen, waardoor de omringende celletjes ook aan het bewegen gaan. Een kloppend hartje. Bij een eerste, prille echo is het zien van die kleine pulserende beweging overweldigend. Het bewijs dat het liefste wat er is, bestaat. Klein nieuw leven, heel groot wonder.
Dat ieniemieniehartje klopt en klopt en klopt. Eerst volkomen autonoom, later gestuurd door de hersenen. En het blijft kloppen, etteloze miljoenen keren lang. Helemaal vanzelf.
En als het misgaat, is er de medische wetenschap. Die staat voor niks. De kunst van het snijden, en nu zelfs niet meer snijden, is zeer geperfectioneerd.
Maar als het een hart aanbelangt dat je dierbaar is, valt de vanzelfsprekendheid weg.
Dat het nog lang en lang en lang moge kloppen, mama.