Zo dichtbij en toch zo ver

Vorige week was ik twee dagen in Amsterdam.
Ik had een lang en boeiend gesprek met Aidan Chambers over zijn nieuwe roman This is all.
Ik ving een glimp op van de proeven van het nieuwe, zeer intrigerende boek van Ted van Lieshout.
Ik genoot van het panoramisch uitzicht van op de zevende verdieping van de Oba, , de Openbare Bibliothee Amsterdam.
Ik ergerde me aan de ongeïnspireerde toespraak van de directeur van de Oba.
Ik genoot van het sprankelde interview van Edward van de Vendel met Aidan Chambers.
Ik dronk lekkere wijn, praatte met oude bekenden en nieuwe gezichten.
Ik sliep in een huis vol herinneringen.
Ik las brieven van Lytton Strachey.
Ik ontbeet met een dierbare vriend.
Ik liep in de nog frisse ochtend over de grachten.
Ik praatte lang met Marit Törnqvist over haar herinneringen aan Astrid Lindgren.
Ik kuierde door de negen straatjes, vol leuke winkels.
Ik at een lekkere pasta en een al even lekker slaatje in La Ruche en verbaasde om zoveel gezond lekkers in een selfservicerestaurant.
Ik liep door de Bijenkorf, zag een en ander moois, maar zag op tegen een nog zwaardere koffer.
Ik kocht lekkere bonbons.
Ik wandelde nog even langs de gracht.
Ik ging niet naar het Rijksmuseum om even naar mijn favoriete Rembrandt te kijken.
Ik liep niet binnen bij Athenaeum.
Ik at niet met gekoesterd gezelschap bij Prego.
Ik haalde geen gebak bij Pompadour.
Ik wandelde niet door de Jordaan, op zoek naar een leuke eethuis.
Ik ging niet langs bij de English Bookshop.
Ik at niet bij Toscanini.
Ik sloeg geen voorraadje vla in bij Albert Heyn.
Ik kocht geen mooie papiertjes en schriftjes en agenda's bij Cortina.
Ik wandelde niet zomaar wat door de stad.
Ik liep niet binnen bij boekhandel Vrolijk.
Ik ging niet op zoek naar mooie oude spullen op de Noordermarkt.
Ik moet terug.
Ik móét terug.