Hartelijk

Een halve dag later zit ik in het station Brussel-Zuid aan een tafeltje van Exki. De hazelnootkoffie is verrukkelijk. In de verte komt Sara Fanelli aangerend. Ze verontschuldigt zich voor het oponthoud en voor haar ochtendgezicht en omhelst me met een hartelijkheid alsof we elkaar al jaren kennen. I like your preparation, zegt ze als ik weer bij het tafeltje sta met het glaasje water dat ze besteld had, I hope I have an answer to your questions. Het is geen wiskunde-examen, ik houd van haar werk, haar illustraties fascineren me al jaren, ik ben blij dat ik haar nu ontmoet en kan interviewen, het ijs is gebroken. Ze vertelt over haar kindertijd in Firenze, de stad vol kunst die ze verliet om in Londen art te gaan studeren, over haar liefde voor het boek als object, over haar manier van werken, haar ogen fonkelen als ze door haar boeken bladert en details aanwijst, ze lacht als ik haar vertel hoe ik met Groot Ventje Wolf las, glimlacht bescheiden bij elk compliment, praat met de gedrevenheid en beslistheid van een kunstenaar over de keuzes in haar werk en wijdt uit over Pinokkio. Veel te snel nadert het vertrekuur van de Eurostar. We stappen snel naar de vertrekhal, babbelen nog even over goeie vriendinnen die respectievelijk met een Belg en een Engelsman getrouwd zijn en nu in respectievelijk Brussel en Houston/Londen wonen, omhelzen elkaar. Sara Fanelli verdwijnt richting Eurostar, ik zoek perron 12 op, waar de trein drie kwartier vertraging heeft door een 'persoonsongeval'. Ik verdring het akelige verhaal achter dat vreemde woord, koop chocolaatjes voor mijn Ventjes, blader door de boeken in mijn tas en voel me gelukkig en bevoorrecht dat ik deze gedreven, getalenteerde maar vooral ook warme en hartelijke vrouw heb leren kennen.