'Mama, wil je dat boekje over dat zusje nog eens voorlezen?' vraagt Groot Ventje.
'Over welk zusje?' vraag ik, nog half met mijn gedachten bij het menu van die avond.
'Dat boekje over dat zusje dat kwijt is.'
Hij heeft het over Heb je mijn zusje gezien?, het nieuwste boek van Joke van Leeuwen. Ik glimlach, vind het fijn dat hij zelf opnieuw naar dit boek vraagt. Het is een speels, humoristisch peuterboek waarin een jongetje op zoek is naar zijn zus. Aan iedereen die zijn pad kruist, vraagt hij of die zijn zusje heeft gezien. Hij somt steeds meer kenmerken op van zijn zusje. Er verschijnen spannende personages maar zijn zus zit er niet bij. Groot Ventje gaat helemaal op in het stapelverhaal, en vult de opsommingen zelf aan. Heerlijk voor mama en ventje.

Voorleesweek

Zaterdag werd, met een persconferentie in de Ziekenhuisschool van Gasthuisberg, de Voorleesweek geopend. De directeur van de Ziekenhuisschool beklemtoonde het belang van voorlezen, ook in een omgeving waar de prioriteiten om redenen van levensbelang elders lijken te liggen, de boekenjuf kwam over enkele projecten vertellen, de minister las voor uit Tellegen, Majo de Saedeleer van Stichting Lezen was haar gebruikelijke zelve, een en al warme, inspirerende boekenliefde. Eén uitspraak van haar haakte zich in mijn hoofd vast: 'Ik bedank onze partner Kind en Gezin, die de Voorleeskrant mee bij de ouders helpt te brengen, en daar ben ik erg blij om, dat het bij Kind en Gezin niet alleen gaat om gezondheid en spuitjes maar ook om de geestelijke gezondheid van onze kinderen.'
Bij zoveel moois nam ik het er maar bij dat Bert Anciaux Majo een middag lang Maja noemde, en sloot ik de oren voor zijn uitschuiver: 'Ik zal er nog eentje voorlezen - om het af te leren.'

Scherp

Scherp als een mes duwen ze zich een weg naar boven.
Ik schrik als ik met mijn vinger zachtjes het tandvlees aanraak.
Tandjes krijgen is geen pretje.
En er moeten er nog zoveel volgen.

Relatief

In een speelgoedwinkel in de buurt komt Sinterklaas langs. Groot Ventje, die zich al met overgave op de foldertjes vol verleiding geworpen heeft, wil erheen. En dus staan we op zaterdagmiddag aan te schuiven, een rij zo lang als de winkel. Voor me hoor ik een jonge mama zeggen: 'Ik was eens gaan kijken bij Standaard Boekhandel, ik wilde E. wat kinderboekjes kopen. Maar mens, die dingen kosten wel 15 euro. Dat is toch echt wel schandalig duur voor een kinderboek.' Ik kan het niet laten, werp een blik in haar karretje. Grote blauwe Playmobildozen, gameboyachtige toestanden, en een knuffelbeest dat je moet verzorgen anders kwijnt het weg.

Tijgerprins

Groot Ventje werkt op school rond poezen, lieve poezen, eigenzinnige poezen, tamme poezen, wilde poezen, vervaarlijke neefjes en nichtjes van de poes. Met tijgerpoezen met stip op één. En dus kwam De tijgerprins uit de kast. Bij zoveel gevaarlijks kruipen we dicht tegen elkaar aan. Terwijl ik het verhaal van de tijgerin voorlees, wier hart vol haat en verdriet is omdat haar kleintjes door de jagers gedood zijn, terwijl ik lees hoe de koning haar zijn eigen kind moet schenken en hoe ze zich daarover ontfermt als was hij haar eigen welp, verandert de gelaatsuitdrukking van Groot Ventje voortdurend, van bang naar verdrietig naar verwonderd en nog tig keren terug. Maar als de laatste bladzijde is omgeslagen, valt het verdict: 'Dat hoef je niet meer te lezen, mama.'
Ik vraag waarom, vindt hij het geen mooi verhaal misschien?
'Jawel, het is een heel mooi verhaal. Maar ik vind de tekeningen niet mooi, daar kijk ik niet graag naar.'
En eigenlijk moet ik hem bijtreden. De realistische prenten, soms woest en angstaanjagend, soms kitscherig gevoelig, kunnen ook mij niet bekoren. Neen, dit hoef ik niet meer voor te lezen.