Duisternis

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

(Dylan Thomas)

Soms gaat het licht langzaam, haast onmerkbaar uit.
Soms is het nauwelijks bespeurbaar, het moment waarop de schemering duisternis wordt.
Soms is het goed zo.

Bijzondere beesten

Ik heb niks met dieren.
In de dierentuin zijn ze wel aardig om naar te kijken, dichterbij hoef ik ze niet. Een huisdier moet gevoed, verzorgd, vertroeteld, uitgelaten en ook nog eens opgevangen worden als je er niet bent. Doe mij dan maar twee Kleine Ventjes. En kleiner... nee, van insecten krijg ik helemaal de kriebels.
Het vooruitzicht van een Nederlandse kinderboekenweek rond het thema dieren deed mijn hart dan ook niet echt sneller kloppen.
Tot ik vorige week Bibi's bijzondere beestenboek van Bibi Dumon Tak in handen kreeg. Het zag er prachtig uit, met die heerlijke illustraties van Fleur van der Weel, en na wat bladeren en snuisteren verhuisden boek en ik naar de bank.
Veertig dieren beschrijft Bibi Dumon Tak, veertig 'bijzondere beesten'. Ik ben al meteen gewonnen als ik het tweede stukje lees, over het zeepaardje.

Een sprookjesdier, daar lijkt het op. Een verzonnen beestje. Alsof iemand ooit begon te tekenen en dacht: ach, vandaag maak ik maar eens een onderwaterpaard. Een onderwaterpaard met stekeltjes in plaats van manen. Met een rugvinnetje in plaats van benen. Met een krullerige grijpstaart, rollende oogjes en een sierlijke nek.
Maar er zat niemand te tekenen. Zoiets geks als een zeepaard kun je namelijk niet verzinnen. Echte dingen zijn vaak raarder dan verzonnen dingen.

Bibi Dumon Tak doet iets heel bijzonders in dit boek: ze laat de lezer op een originele, verrassende manier naar dieren kijken. Dat doet ze door op een speelse, humoristische, prikkelende manier bijzondere weetjes te vertellen over bijzondere beesten, prieelvogels die hun nest zo versieren dat ik meteen aan het googlen ga om zo'n bouwwonder te zien, zebra's met unieke streepjescodes, hagedissen die over water kunnen wandelen. Een bijzonder boek, heerlijk lees- en binnenkort vast ook voorleesvoer!

Afscheid

Zacht en snel is het gegaan.
Verwacht, maar toch overrompelend.
Ik word overspoeld door herinneringen.
Voortaan zullen het altijd herinneringen zijn.

Rust zacht, opa.

Mmm

In de auto praat Groot Ventje met me over denken, over wat dat is.
Ik vraag: 'Waarmee zou je dat eigenlijk doen, denken?'
Groot Ventje: 'Met je mondje misschien?'
Ik: 'Met je mondje kun je praten. Maar zou je ook kunnen denken zonder te praten?'
Groot Ventje: 'Ja, dat kun je wel. Maar dan zeg je wel m.'
Ik: 'M?'
Groot Ventje: 'Ja, zo van mmmmmmm, ik denk het wel.'

Hé nee

Ook Klein Ventje ontdekt Hé nee & wel ja.
Van op mijn arm wriemelt en wroet hij zich in de richting van het kleurrijke boek.
Als ik het neem en voor hem houd, opent zijn gezichtje zich in een lach.
Hij grijpt ernaar, hij grijpt naar de kippen op de cover, en zijn lach slaat om in boosheid.
Hé nee.
Dat eendimensionaal niet zo samengaat met pakkehandjes, dát moet hij nog leren.

Kersenpitkussentje

Een koortsig, gloeiend lijfje tegen me aan.
Net een kersenpitkussentje.

Knuffellief

Ik haal Groot Ventje van school.
De rit naar huis wordt stilaan een heilig mama-ventjemoment, waar ik elke keer weer van geniet. Ons moment.
Vandaag stapt hij in de auto, gaat in zijn autostoel zitten, steekt zijn armen naar me uit.
'Mama?'
'Ja, Groot Ventje?'
'Ik vind jou lief!'
'Ik vind jou ook lief,' zeg ik, al half gesmolten.
'Ik vind jou héél lief!'
'En ik vind jou ontzettend lief!'
'En ik vind jou superlief!'
De glimlach die bij mijn mond begon heeft ondertussen bezit genomen van mijn hele lichaam.
'Ik vind jou fantastisch lief!' zeg ik.
'En ik vind jou knuffellief!'
De hele rit terug lijkt mijn auto vleugeltjes te hebben.

Wel ja

Filip Peeters' enthousiasme heeft me aangestoken.
Ik haal Hè nee & wel ja weer uit de kast, trek Groot Ventje dicht tegen me aan en begin voor te lezen. 'Wat een prachtige dag,' zei de zwarte kip 's morgens vroeg. 'Kom, we gaan erop uit.' Meteen zit ik weer in dit heerlijke verhaal over de vrolijke zwarte kip en de immer zwartgallige witte kip. Ook Groot Ventje gaat erin op. 'Nog een keer!'
Dan zie ik in de mand met speeltjes van Klein Ventje twee pluchen beesten liggen, Ikea-creaties met draakallures maar ook kippentrekjes. Perfect. Groot Ventje wil wit. Ik blader opnieuw door het boek met de prachtige prenten van Rotraut Susanne Berner, maar ditmaal lees ik niet, we spelen het verhaal. Bij elke 'Hè nee' wordt Groot Ventje enthousiaster. En ik, ik geniet.

Alles uit de kast

Op één loopt een maand lang een boekenprogramma, Alles uit de kast. Een boekenprogramma op tv, op de zender voor een breed publiek, op een nog aangenaam uur, met een populaire presentator en populaire gasten, en dat alles niet één maar vier keer per week: wie had dat ooit durven dromen?
Of dit nou de ideale formule is, of dit het summum van leesbevordering is, of het programma een ruim publiek bereikt, of er ook maar één iemand meer die avond naar een boek grijpt? Ik weet het niet. Zelf vind ik het in elk geval een fijn programma om naar te kijken.
Gisteren verscheen er een glimlach op mijn gezicht toen acteur Filip Peeters als bijzonderste boek Hé nee & wel ja mee had, maar het niet in de kast plaatste, omdat zijn tweejarige dochter er niet zonder kon. Altijd fijn als een mooi boek even in de schijnwerpers geplaatst wordt.

Feodoor

Feodoor heeft zeven zussen,
zeven grote drukke zussen.
Daar zit Feodoor dan tussen.
Nou, ik geef het je te doen.

Zo begint Feodoor heeft zeven zussen van Marjet Huiberts, met illustraties van Sieb Posthuma. Gisteren hebben Groot Ventje en ik erin zitten lezen en kijken, en wat een feest was dat.
Zeven grote zussen, dat is bezorgdheid, bemoeizucht en betutteling in zevenvoud. Zeven keer ingestopt, eenentwintig nachtzoenen, zeven appeltjes en eenentwintig Donald Duckjes als hij ziek is, zeven thermometers in zijn mond, en zeven plunjezakken als hij gaat kamperen. Maar als Feodoor jarig is, dan is het feest. Zevendubbel feest!
De verzen in dit boek lezen meestal erg lekker, af en toe loopt er eens een zin mank, maar dat kan de voorleespret nauwelijks drukken, zo aanstekelijk zijn de herhalingen en de overdrijvingen waar de tekst bol van staat. Die overdrijving heeft Sieb Posthuma prachtig weten te vatten in zijn illustraties. Dat zeven zussen van het goede te veel is, spat op een humoristische en uitbundige manier van de pagina's af.
Een lees- en luister- en kijkfeest was het gisteren. En dat zal het met dit boek nog wel vaker zijn, vermoed ik.