Gaat en vermenigvuldigt u

Groot Ventje kijkt me met grote ogen aan, onweerstaanbaar.
Ik lach en zeg: 'Als je later zo blijft kijken, gaan er nog veel meisjes verdrinken in die ogen van jou.'
'Wat?' vraagt Groot Ventje.
Ik leg het metaforische taalgebruik uit, in bevattelijker termen als verliefdheid en graag zien, en vraag lachend: 'Wat ga je dan doen, met al die verliefde meisjes?'
Groot Ventje bekijkt me alsof ik dit keer wel een erg domme vraag heb gesteld.
'Dan ga ik baby's maken met die meisjes, natuurlijk.'

Beleefdheid

Groot Ventje, nadat hij een stukje cake heeft gegeten: 'Het zou erg fijn zijn als ik ook even van die andere koekjes zou kunnen proeven.'

Dromen van letters

Van Harriët van Reek houd je of houd je niet. Ik houd ervan, en sinds haar onweerstaanbare Henkelmannetje veer ik steeds weer op bij de aankondiging van een nieuw boek van haar.
Letterdromen met Do lijkt helemaal op het juiste moment te komen. Een prentenboek over Do, die de hele dag bezig is met het maken van letters en daar zo in opgaat dat ze er ook 's nachts van droomt en er de meest fantastische avonturen mee beleeft: Groot Ventje op het lijf geschreven. Ik nestel me met hem op de bank, en samen duiken we in het boek. Groot Ventje geniet van de herkenning van de letters, lacht om de grapjes (de R die de r niet uitspreekt en bij de koffie een stukje taat belooft, een stukje puimentaat), knikt heel begrijpend bij de existentiële problemen van de P ('Ik weet niet of ik echt een p ben. Want als ik me omdraai ben ik een q en als ik op mijn hoofd ga staan ben ik een b of een d'), wiebelt van ongeduld om de clou te verklaren (dat de E bijna haar been kwijt was en dus bijna een F was geworden) en wil van geen ophouden weten. Letterdroom na letterdroom trekt aan ons voorbij. Zelf ben ik, al vind ik niet elke letterdroom van dezelfde kwaliteit, toch weer onder de indruk van Van Reeks priegelige tekeningen, van haar details die ons het boek opnieuw en opnieuw zullen doen bekijken, van haar absurde humor, haar onconventionele vertelling, haar gedurfde eigen stijl, de inventiviteit van haar beste vondsten.

Baas in eigen hoofd

De laatste tijd had Groot Ventje nogal eens kuren. Gevraagd naar het waarom van zoveel dwarsigheid heette het: 'Ik ben al mijn goeie woordjes kwijtgeraakt.'
Zomaar. Weg. Niks aan te doen.
Vandaag was een bijzonder fijne dag. Een en al meewerkzaamheid, lieve glimlachjes, knuffels, kusjes, zottigheid, leuke ideeën, en niks geen tegendraadsheid. Wanneer ik hem vertel hoe leuk ik de dag vond, straalt hij. 'Ik heb maar aan de stoute gedachten gezegd dat ze niet meer naar mijn hoofd moeten komen.'

Nostalgia

In Bologna gaat vandaag de zoveelste Fiera del Libro per Ragazzi van start.
Ik kijk door het raam naar buiten, ook hier is de lente prachtig, maar het heimwee prikt.
De weldoende warmte van de zon op je huid als je uit het vliegtuig stapt.
Het eerste glaasje witte wijn op de Piazza Maggiore.
Het schoon volk van de passeggiata.
De sfeer op de beurs, de aanblik van veel moois, veel lelijks ook, de opwinding om wat een pareltje lijkt.
De fragole, boordevol smaak al.
De Nederlandse gastvrijheid in het Palazzo Santo Stefano.
De vaste afspraak in de Poeti.
De groentjes, recht van onder de grill.
De wandelingen onder de arcaden.
De verwondering
Het Nutella-ijs in de gelateria op weg naar de Fiera.
Het stokoude bloemenverkoopstertje.
De cartoleria vol kleinoodjes.
De uitgestorven stilte van de siesta.
Het sprookjesachtige lichtje bovenin de koepel.
De oude bekenden, de Amerikaanse, Franse, Duitse, Scandinavische vaste namen, de verrassende nieuwkomers.
De nachten vol leven, de ontmoetingen, de exploten.
Ah Bologna!

Stand van zieken (2)

Groot Ventje: check
Klein Ventje: status onzeker
Mijn Liefste: check
Mama: check

Oftewel: keelontsteking (2 stuks), oorontsteking, windpokken (1 of 2 stuks, onduidelijk), bronchitis, onduidelijk amalgaam van keel- en luchtwegklachten en ziektegevoel.

Stand van zieken

Groot Ventje: check
Klein Ventje: check
Mama: check
Mijn Liefste: uncheck

So it goes

In De Morgen lees ik dat Kurt Vonnegut overleden is. Ik denk terug aan die allereerste kennismaking met zijn boeken, die liep via dat ene boek dat me, ik moet veertien, vijftien zijn geweest, helemaal door elkaar schudde. Hoofdpersonage Hal dweepte met Vonnegut, en dus ging ik ook zijn boeken lezen, Slaughterhouse Five om te beginnen.
Maar het aller-, allereerste wat door me heen ging bij het lezen van het bericht van zijn dood was: So it goes, Mr. Vonnegut, so it goes.

Paasplezier

Paaseieren rapen bij oma en opa L., de ochtend erna paaseieren rapen in onze tuin, en daarna een lekker ontbijtje. Wat een heerlijk paasweekend!

Vakantiegevoel

Wat moet het heerlijk zijn om in deze stoel op een zomerse dag in de schaduw van een boom een mooi boek te lezen!

Prepaasplezier

Vorige week konden alle kinderen uit onze gemeente, dankzij een initiatief van de Gezinsbond, paaseieren gaan zoeken in het plaatselijke speeltuintje. Vandaag was Groot Ventje uitgenodigd om er te gaan rapen in de tuin van vrienden. Wat een feest, elke keer weer! En morgen is het weer zover, dan hebben de paasklokken een verse lading gebracht in de tuin van oma en opa L., traditiegetrouw netjes op servetjes. Overmorgen is onze tuin aan de beurt - zonder servetjes, vermoed ik.

Geen beloning

Gisteren dreigde een gepland bezoekje aan Planckendael in het water te vallen. Na een erg fijne ochtend duurde het klaarmaken-om-te-vertrekken eindeloos. Anderhalf uur, om precies te zijn. Toen ik zei dat we dan maar niet zouden gaan en dat zo'n manifest gebrek aan flinkheid niet rijmde met een dierentuinbezoek, diende Groot Ventje me zonder verpinken van antwoord: 'De dierentuin is geen beloning, mama. Een dierentuin maken ze voor kindjes zodat die naar de dieren kunnen gaan kijken, ze maken die niet als beloning, hoor.'

Charmeur

Daarstraks, in de Hema.
Groot Ventje rent weg, de hele winkel door, luid schaterend als ik hem bijna te pakken heb, maar toch niet helemaal. En opnieuw, en opnieuw. Als ik hem dan toch beet heb, brengt een Ernstig Gesprek even soelaas. Maar tegen de tijd dat we bij de kassa staan te wachten, zet hij het weer op een lopen. Het dinostickervel dat hij net heeft uitgekozen, houdt hij dicht tegen zich aan gedrukt.
'Zo kan dat stickervel niet mee hoor,' zegt de sluwe moeder in mij.
'Ik houd het lekker zo, dan kun je er niet bij,' zegt het sluwe ventje in Groot Ventje.
'Maar als ik het niet betaal, kunnen we het niet meenemen, en zo kan ik het niet betalen.'
Groot Ventje kijkt me gewiekst aan: 'O dan laat ik het wel betalen hoor.'
Voor en achter me klinkt gelach.
'Hoe ga je dat doen?' vraag ik, toch wel benieuwd.
'Ja, wij gaan dat niet voor je betalen, hoor,' zegt een van de twee studentes voor me in de rij.
Groot Ventje loopt in hun richting, kijkt hen allercharmantst aan. 'Toe?' hoor ik hem zeggen.
En ja hoor, 'Ja-a, als je zo naar me kijkt, misschien toch wel', hoor ik nog net.

Spiegel

Tijdens het surfen kom ik, niet geheel toevallig, terecht bij een interview met een neuroloog, ene hoogleraar Rien Vermeulen, over het nog sterk dichotome denken van de geneeskundige wereld: problemen zijn ofwel lichamelijk van aard, ofwel psychisch. Geprikkeld lees ik verder:

De neuroloog zucht, en speelt een moderne arts-patiënt dialoog na: 'Vaak eisen ze een CT-scan van hun hoofd. Wij zeggen dan: "Daar is geen reden voor, want wij denken niet dat er een hersentumor zit." Dan vragen ze: "Hoe weet u dat nou?"' Wij: "Dat weten we op grond van het type hoofdpijn dat u heeft; een hersentumor presenteert zich niet op die manier." De patiënt zegt dan: "Hoezo, hoe kunt u dat nou zien aan de buitenkant." Dan is het gevecht al begonnen en dat is hopeloos. Soms zegt een van mijn collega's: "Ik wil van het gelazer af zijn, ik maak zo'n CT-scan." Maar dan ben je er zelden vanaf. Dan was de scan dik in orde, maar vraagt de patiënt: "Er zijn toch ook MRI's tegenwoordig."' Vermeulen zwijgt veelbetekenend, lacht dan wat moedeloos. 'Aan die onderzoeken moetje als arts helemaal niet beginnen, want dan denkt de patiënt: "Zie je wel, de dokter denkt óók dat er een tumor of zoiets zit." Dan versterk je de fixatie op dergelijke aandoeningen.'

Het is als een spiegel, ik beken schuld. En ik vind het stukje best humoristisch, maar toch: niets zo onrustwekkend als iets onverklaarbaars, onverklaarbare tintelingen om maar iets te noemen. Hebben ze daar tegenwoordig geen MRI's voor dan?

Lentekriebelig

Sommige prentenboeken zijn een feest voor het oog. Een haas in maart, het boek dat ik Groot Ventje net bij het slapen gaan heb voorgelezen is er zo eentje. Het verhaal - een haas wordt eerst verliefd op een mensenmeisje, Noortje, dat kan zweven, probeert dan zelf te leren vliegen, ontmoet tijdens een van die poging een lief hazenmeisje, en wordt daarvan op slag zelf zo zweverig, dat ze samen wegvliegen - is leuk, grappig, lief, dromerig, af en toe een beetje op het langdradige af.
Maar de illustraties van Kristien Aertssen, o la la. Zelden heb ik een boek gezien dat zo lentekriebelig is. De kleuren, fris lentegroen en hemelsblauw en verliefd roze, spatten van de pagina's, en het boek barst van de beweging, of het nu die van de zingende vogels is, of van Haas die probeert de vliegen, of van de vlindertjes en bloemetjes en hartjes die het verliefde hazenpaartje omringen. Kristien Aertssens kleurgebruik is in dit boek fabuleus, en de talloze details waarmee ze de prenten heeft bedacht, maken het kijkplezier alleen maar groter. Een boek om helemaal vrolijk van te worden!

Groeiboek

Er zijn mamapapavoorleesboeken, samenleesboeken en zelfleesboeken. Welke er in dit huis gelezen worden, wisselt, afhankelijk van de dag, de stemming, de graad van vermoeidheid of tegendraadsheid, het weer, de gebeurtenissen van de dag. De laatste dagen beleven we veel plezier aan een boek uit de laatste categorie. Mijn eerste sprookjesgroeiboek: ik lees het zelf! van Hilde Vandermeeren is, in die grote vijver van eerstelezersboeken waarvan er vele - begrijpelijk maar toch - het niveau van maakwerk niet ontstijgen, een waar feest voor kinderen die zelf leren lezen. Groot Ventje geniet er elke avond weer van.
Het concept van een groeiboek, dat met de lezer en zijn leesniveau meegroeit, is niet nieuw. Sylvia Vanden Heede verraste er jaren geleden mee, in de vorm van het wondermooie Vos en Haas. Ook dit Sprookjesgroeiboek groeit mee met het leesniveau van het kind, van AVI0 tot AVI5. Per AVI-niveau zijn vier sprookjes bewerkt. In AVI0 zijn het eenvoudige beeldverhalen (zeg maar strips) waarin het verhaal meer door de illustraties dan door de tekst wordt verteld, in AVI5 zijn het volwaardige leesverhalen. Hilde Vandermeeren is er prima in geslaagd de sprookjes te vereenvoudigen zonder de kern ervan geweld aan te doen, en de lezertjes het gevoel te geven dat ze al helemaal zelf een verhaal lezen, zelfs in de verhalen met erg weinig tekst. De ultrakorte zinnetjes, losse woordjes, uitroepen en soms louter klanken vertellen de essentie van het verhaal. In het verhaal van Roodkapje (AVI0) verbergt de wolf zich achter een boom en zegt verlekkerd 'Mmmmmm', in dat van de zeven geitjes, stoten de geitjes bij het zien van de wolf angstige kreten uit. Meer dan twintig verhalen en vier leesniveaus verder ontspint zich zin na zin het verhaal van Doornroosje, met langere zinnen, meer verhaaldetails, moeilijker woorden, subtieler taalgebruik.
Het boek is bovendien prachtig uitgegeven, met op elke pagina mooie illustraties van Rosemarie de Vos, die de tekst perfect aanvullen en die opvallen door hun mooie, originele kleurgebruik en door hun grappige knipoogjes. Een pluim ook voor de vormgeving, door Daniël Peetermans: een mooie, verzorgde uitgave, tot in de kleinste details: het kleurbalkje aan de rand van de bladzijde dat het AVI-niveau aangeeft, het aangename matte, crèmekleurige papier, het Roodkapje-figuurtje dat op elke bladzijde paraat is en langzaam, bijna ongemerkt meegroeit met de lezer. Alleen het leeslintje ontbreekt nog...
Een absolute aanrader!

Ridderlijk vertier

Omdat kinderen nu eenmaal meer vakantie hebben dan hun ouders, is het soms een beetje puzzelen: een zee van tijd die opgevuld moet worden met eigen vakantie, logeerpartijtjes bij oma's en opa's, andere activiteiten.
Deze week gaat Groot Ventje voor de allereerste keer naar een vakantie-activiteit. De hele week staat in het teken van ridders en kastelen, en elke avond krijgen we een dolenthousiast Ventje thuis. Ze hebben al metershoge kartonnen kastelen gemaakt en beschilderd, helmen en harnassen in elkaar geknutseld, zelfgemaakte schilden versierd met snoepjes, vaandels en wimpels beschilderd, en allerlei ridderlijke spelletjes gespeeld. Morgen staat er middeleeuws koken op het programma, een heuse ridderspeurtocht en daarna gaan ze leren dansen voor de koning, hun geliefde uitwuiven en... dramatisch duelleren. Wat zou ik graag een vlieg zijn, daar in dat kleuterridderparadijs.

Feest!

Zondag was het feest.
Klein Ventje was overweldigd.
Zoveel mensen, zoveel drukte, zoveel cadeautjes, ballonnen, vlaggetjes, taart.
En zo'n lekker zonnetje.
Een heerlijke dag.