Voor meisjes

Terwijl ik voorbij de etalage van De Karavaan wandel, val ik. Als een blok.
De Karavaan is een nieuwe kinderwinkel, in Oostduinkerke.
En wat voor een.
Kleertjes, maar vooral accessoires en speelgoed.
Niet de spullen die je in elke speelgoedwinkel ziet, zelfs niet de vertrouwde 'betere' merken, neen, alles hier is origineel, verrast, prikkelt.
Ik moet naar binnen.
Mijn Liefste volgt, niet-begrijpend.
Een grote rode koffer met witte stippen? Of drie kleine rode koffertjes met kleinere witte stippen, om op elkaar te stapelen? Of de grote koffer, maar dan donkerblauw, met witte stippen?
Ik twijfel.
Wat zou Groot Ventje leuk vinden?
Ik zoek raad bij Mijn Liefste.
'Dat zijn geen spullen voor jongens,' klinkt het nuchter.
Ik blijf twijfelen, ga de winkel uit met een opblaaswereldbol en drie badspeeltjes.

Enkele dagen later staan we weer in de Karavaan.
Mét Groot Ventje.
Hij wil de grote rode.
Ik werp een triomfantelijke blik naar Mijn Liefste.
Ik snuister nog even verder, zeg aan Groot Ventje dat hij mag kijken of hij nog leuke dingen ziet.
Enkele tellen later zit hij op het trapje bij de ingang.
'Ik zie hier niks. Dit is een winkel voor meisjes,' zucht hij.
Ik toon de ballen, de blikken robotjes, het ridderboek, de piratendoos.
Ik wijs naar de helmen, schilden, zwaarden.
Hij is niet overtuigd: 'Dat is voor als meisjes zich willen verkleden als ridder.'
Heeft Mijn Liefste dan toch gelijk?
De Karavaan is een heerlijke winkel, waar je je ogen uitkijkt, vol hebbedingen.
Een winkel voor meisjes.
En mama's.

Verleiding

Een vinger voelt veilig.
Als je op twee wiebelende beentjes de wereld verkent, maakt dat vingertje veiligheid het verschil.
Dan kan alles.
Dan mag het weids en ver en onbekend.
Maar niet in zijn vertrouwde omgeving liet Klein Ventje los.
Nee, aan zee, in een appartement, met alles nieuw en verleidelijk en niet af te blijven, dáár begon hij te stappen.

La mer #11 >< Looking at the sea

La mer #10 >< Looking

La mer #9 >< Evening sets

La mer #8 >< Yummie!

La mer #7 >< Parental fun

La mer #6 >< Beach fun

La mer #5 >< When the weather gets bad

La mer #4 >< Earth Explorer

La mer #3 >< On wheels

La mer #2 >< At the beach

La mer #1 >< The sea, the sea

Voorzichtige waaghals

Klein Ventje klautert in de speelgoedmand, om van daaruit een knietje op het bankje te zetten, richting televisie. Van in zijn eetstoel - mét beugel - zit hij in een mum van tijd op de keukentafel. Gisteren keek ik een halve seconde weg en hij stond al op de bovenste verdieping van de houten garage van Groot Ventje.
Maar als hij op zijn voetjes staat, vooruit wil, maar een vinger steun mist, gaat hij behoedzaam weer zitten en kruipt naar zijn doel.

Broederliefde

Groot Ventje: 'Als ik later met een meisje trouw, dan krijg ik de verkeerde baby's.'
Van zo'n uitspraak blijf ik even stil.
Groot Ventje: 'Ha ja, want ik wil ook Klein Ventje als baby!'

Dáárom

Boeken genoeg over mama's, maar hét boek waaraan ik, op deze moederdag, moet denken, is geen mamaboek, maar het wondermooie Waarom jij er bent van Wolf Erlbruch. In het Franse origineel luidt de titel La Grande Question, en daarover gaat dit prentenboek: waarom ben je er? Die vraag stelt ook het vijfjarige jongetje uit dit boek zich, en hij krijgt ook een hoop antwoorden. Je bent er om je verjaardag te vieren (de broer), om de wolken te kussen (de piloot), om je te laten verwennen (de grootmoeder), om het hoogste lied te zingen (de vogel), om op een dag tot drie te kunnen tellen (de drie), om te gehoorzamen (de soldaat), om er te zijn (de steen), om geduld te oefenen (de tuinman), om van jezelf te houden (het zusje) enzovoort.
Het idee achter dit boek is eenvoudig: op elke pagina geeft iemand of iets een antwoord op de prangende vraag naar de zin van het bestaan. Soms nuchter, soms diepzinnig, vaak verrassend. Een filosofisch boek vol doordenkertjes en uitdagende gedachten, met prachtige prenten van Wolf Erlbruch.
En waarom ik er vandaag aan moest denken? Helemaal op het einde geeft de mama van het jongetje haar antwoord op de Grote Vraag: 'Je bent er omdat ik van je hou.' En zo is het.

Verzameld

'Maar wanneer die zelfgemaakte alien je binnenstebuiten keert, komt het besef dat je lijf, je leven, nooit meer hetzelfde zullen zijn. Nooit meer vrij van zorgen, nooit meer alleen.
En tegelijk is moeder worden vooral afscheid nemen. Van je vroegere zelf, en van elk kind dat uit je buik gekropen is. Het ontglipt je schoot, je handen en je leven. Je geeft het door, aan zichzelf en aan de wereld.
Moeders zijn doorgeefluiken, spannende doorgeefluiken in spannende lingerie.'

(Gerda Dendooven, moeder,)

Net uit: moeder, (met komma!), een bloemlezing die Gerda Dendooven heeft samengesteld rond moeders en het moederschap. Veel gedichten, maar ook brieven, lijstjes, een dagboekfragment, zelfs een tekst uit 1954 van het Wit-Gele Kruis over wat 'het voedende moedertje' moet eten. Een mooi boek, met sterke zwart-wit-rode tekeningen van Gerda Dendooven zelf, en prachtig vormgegeven door Gert Dooreman.
Een eigenzinnige bloemlezing is het geworden, ik had niet anders verwacht, met bekende en minder bekende en onbekende teksten, waarvan er sommige behoorlijk verrassen. Het moederschap is helemaal niet één grote roze wolk, en teksten van vrouwen laten een veel getroubleerder relatie met hun moeder zien dan die van hun mannelijke collega's, waar het voetstuk veel minder ver weg is. Een prachtige ontdekking: het gedicht 'Moeder dicht' van Annie M.G. Schmidt: 'Je moeder zou een Shakespeare kunnen zijn./ Ze is het niet. Dat komt door jouw gedrein.'
Verrassend ook, de inleiding van Gerda Dendooven, met enkele uitspraken die gedachten als dominosteentjes tegen elkaar laten vallen in mijn hoofd. '

Stout

Of natuurlijk Toen mama nog een braaf meisje was, van Valerie Larrondo en Claudine Desmarteau. De mama in dit boek was ooit zelf klein en, naar eigen zeggen, het braafste meisje van de wereld. Ze at altijd haar bord leeg, trok nooit aan de staart van de kat, zei nooit vieze woorden, kleurde nooit met viltstiften op de bank en gaf altijd antwoord als haar ouders haar riepen. De tekeningen vertellen echter een héél ander verhaal!
Een lekker subversief, stout boekje, dat de draak steekt met regeltjes en idealen en dat Groot Ventje al meermaals veel plezier heeft bezorgd.

Warm en woest

Een voorleesboek over mama's, Mijn Liefste had natuurlijk ook Mijn mama van Gerda Dendooven uit de kast kunnen halen.
Met de mama uit Mijn mama kan toveren heeft deze moederfiguur alvast gemeen dat ze groot, groots en paginavullend is, en ook in dit boek is haar kind, ditmaal een zoontje aan het woord, en ook hij vindt zijn mama en al wat ze doet geweldig. Maar daar houdt de vergelijking ook op. Geen teder getekende mama hier, neen de moederfiguur van Gerda Dendooven is dikkig, rondborstig, hoekig getekend, op het groteske af, geschilderd in prenten die een uitvergroting zijn van de trekken die haar maken tot wie ze is. Ze is nooit bang, ze houdt van 'iets woests en wilds in huis', van de bergen en de bossen, van klussen en van muurbloempjes. Als een ware Atlas torst ze het hele gezin, want 'wij' - vader en zoon - 'houden van gezellig'. Wat ze 's nachts uitspookt, weten de mannen in huis niet: 'ze strooit zand in onze ogen en niemand weet waar zij heen gaat als wij dromen'. Op de volgende pagina draaft ze als een woeste amazone op een zwarte hengst.
Perfect is ze niet, deze mama, geïdealiseerd evenmin. Maar ze is wel de beste: 'Mijn mama is de allerbeste. Al is ze niet zo knap. Jouw mama is beslist veel mooier. En die van jou de allermooiste. Toch wil ik met niemand ruilen.' Want: 'Mijn mama is groot en zacht en warm, het allerzachtste is het waar haar hart zit, daar leg ik steeds mijn hoofd als ik pîjn heb of verdriet, als in het donker monsters loeren schuil ik daar de hele nacht.'
Een overweldigende mama, een overweldigend boek, hartverwarmend in al zijn eerlijkheid, origineel, onvergetelijk door het verrassende moeder-beeld, door de vele knipogen en de mamawarmte die op elke pagina aanwezig is. Een prachtig prentenboek!

Lief

Vanavond haalde Mijn Liefste Mijn mama kan toveren, van Carl Norac en Ingrid Godon, uit de kast. Het is ten slotte moederdag.
De mama in dit mooie prentenboek 'heeft geen toverstaf en ook geen punthoed.' Toch kan ze toveren. Als haar dochtertje nachtmerries heeft, tovert ze de monsters weg. en pijn tovert ze zo weg met een paar kusjes. En als haar kind haar een geheim wil vertellen, weet ze zelfs al van tevoren wat er gaat komen. Maar het mooiste wonder van allemaal, dat si 'als mijn mama zegt dat ze van me houdt'.
De moeder die Ingrid Godon op elke bladzijde weer tekent, groot en krachtig, je gelooft zo dat ze tot toveren in staat is, is tegelijk ook echt en herkenbaar, met een geheven vingertje, een bloemetjeszwemmuts en roodgelakte teennagels. Van het gevoel waarvan het hele boek doordrenkt is, dat moeders in zoveel kleine dingetjes kleine en niet zo kleine wondertjes bewerkstelligen, kan ik alleen maar hopen dat ook dat herkenbaar is. Een mooie ode aan moeders, met prachtige, warme, tedere prenten.

Zalig

Lekker uitslapen en pas laat in de voormiddag gewekt worden - door Groot Ventje die me op bed een sprookje komt voorlezen.
Klein Ventje die ondertussen onophoudelijk 'Mama, mama, mama' brabbelt.
Twee mooie tekeningen (familieportret - Klein Ventje, Groot Ventje, Mijn Liefste en ik, heel toepasselijk de arm rond het middel van Mijn Liefste - en een tekening van een foto van mij), een blad met Lieve mama, helemaal zelf geschreven door Groot Ventje, en een brief, helemaal zelf gestempeld door Groot Ventje.
Een pakje in papier vol hartjes - het zo verlangde leeslampje.
Koffiekoeken, suikerbrood, warme chocolademelk, een zachtgekookt eitje.
Een mooie uitvinding, moederdag!

Humor

Groot Ventje: 'Het is rond en groen en het gaat op en neer.'
Ik: 'Ha, die ken ik. Een erwt in de lift.'
Groot Ventje: 'Ja! Ik heb er nog een. Het is lang en groen en het gaat op en neer.'
Ik: 'Mmm. Een courgette in de lift.'
Groot Ventje, wiebelend: 'Nee-ee! Je moet er de topjes van afsnijden om ze te eten.'
Ik: 'Ha! Een boon in de lift!'
Groot Ventje, glunderend: 'Nee-ee! Een boon op de roltrap!'