Rode hond

Leuven is sinds vanmiddag ten prooi aan de Rode Hond.
Geen vervelend virus dat zich uit in veel jeuk en bijbehorende krabzorgen, maar een kinderfestival met veel moois en leuks op het programma.
En dus trokken we vandaag naar Leuven.
Een feestelijke knuffelparade met gekke fanfare, een toespraak van kinderconsul Gerda Dendooven, een circusact op de Grote Markt, gratis warme wafels, de voorstelling Trampoline Mission van op het rode pluche van de baignoire van de Stadsschouwburg. En en passant ook nieuwe hemden en een das gekocht voor Mijn Liefste, lekker geluncht, onweerstaanbare kleertjes gekocht bij Family Affairs en er veel ge-oooohd en geaaaaahd bij de rest van de winkel, de sint alvast een handje geholpen in de Krokodil, met Klein Ventje over de zaterdagmarkt gelopen en er vanalles lekkers geproefd en binnengesprongen in de Hema.
Een fijne zaterdagmiddag, met andere woorden.

Superkip

Mijn Liefste belt me vanuit de auto.
Ik moet snel Radio 1 opzetten, Koen Vanmechelen wordt geïnterviewd.
Ik hoor nog net dat zijn Cosmopolitan Chicken tijdelijk onderdak heeft gevonden in Brussel. 'Au salon', nog wel.
Koen en zijn kippen, het is een verhaal dat ver teruggaat in de tijd.
Mijn kennismaking met het boeiende universum van Koen gebeurde via de geassembleerde, houten Juul die hij maakte voor het gelijknamige boek van Gregie de Maeyer. Ongezien in kinderboekenland, krachtig, vernieuwend, confronterend.
Daarna kwamen er houten kooien, mannetjes van glas, workshops en performances in Bologna die buitenlandse bezoekers met verstomming sloegen, glazen eieren op poten, een mannetje van glas waarvan het hart plots stopte met kloppen (de kracht van het toeval deed ons naar adem happen, hoe konden we niet denken aan dat andere hart dat niet meer klopte), hilarische verhalen over luchthavendouane en kettingzagen, maar ook al over nachtelijke autoritten naar Frankrijk, op zoek naar dé poulet de Bresse.
Koen en zijn kippen, het werd een verhaal dat steeds meer vorm kreeg, met een verbetenheid en een doelgerichtheid die de kunstenaar zo typeren.De gekruiste Mechelse Bresse in de Sint-Pietersabij in Gent en later in restaurant La Feuille d'Or, een heel kippenmenu, met overal om ons heen live videobeelden van eieren op het punt van uitbreken.
Koen en zijn kippen werd The Cosmopolitan Chicken, een mondiaal kippenkweekproject door kruising van nationale en regionale kippenrassen. Het resultaat: steeds sterker wordende multiculturele bastaards, die steeds minder ziek worden en zelfs infertiliteitsproblemen laten verdwijnen. Het uiteindelijke doel: een 'superbastaard' te scheppen, een nieuwe kip die de genen draagt van alle kippen ter wereld.
Koen en zijn kippen gaat over zoveel meer dan kippen. The Cosmopolitan Chicken is één grote metafoor voor de mensheid en raakt de kern van thema's als racisme, multiculturaliteit, inteelt, globalisering, klonen en genetische manipulatie.
Intrigerend work-in-progress.

Parmantig en aandoenlijk

Verrukkelijk is ze, de 'Mejuffrouw Muis' uit de splinternieuwe prentenboekjes van Elle van Lieshout, Erik van Os en Marije Tolman. Een parmantig muisje, met handtas, bepaald damesachtig gedrag en aan de leiband haar poedel Lucebertje.
In Mejuffrouw muis en haar heerlijke huis vindt ze een huis, 'een heerlijk rijtjeshuis voor een heuse rijtjesmuis'. Maar het huis was nogal leeg en klonk hol, 'en Mejuffrouw Muis hield meer van vol'. En dus gaan ze op stap, op zoek naar spullen voor in huis. Op het eind staat het huis vol leuke spulletjes en heeft Mejuffrouw Muis 'alles in huis, alles om gelukkig te zijn'. En toch mist ze iets...
In Mejuffrouw Muis an de Costa del Sol is ze moe, 'hard aan vakantie toe'. Ze wil zon, ze wil zee. 'En Lucebert? Die ging natuurlijk mee.' De vakantie loopt een beetje anders dan verwacht, maar Mejuffrouw Muis maakt er het beste van.
De verhaaltjes zijn verrassend, aangenaam geschreven, vaak verfrissend en een lust om voor te lezen, zo lekker liggen de zinnen in de mond. De illustraties van Marije Tolman zitten vol prigelige details, die de sobere tekst mooi aanvullen en die je opnieuw en opnieuw doen kijken. Mejuffrouw Muis met al haar herkenbare avonturen is in de handen van Marije Tolmn een aanstekelijk, aandoenlijk creatuurtje geworden. Heerlijk! Ik kijk uit naar meer.

Koopjeswiskunde

Mijn Liefste en ik zijn geen tv-kijkers. Maar eergisteravond wilde ik Black-Out zien. Omdat het programma nog niet begon, zapte ik maar wat en belandde bij een wonderlijk fragment.
In een programma waarin beauties aan nerds worden gekoppeld, moesten twee blondjes een wiskundeproef doorstaan. De vraag luidde: 'Hoeveel is 60% van 100?'
Een wiskundeproef heet dat.
Zestig procent van honderd.
Ik wou alweer wegzappen bij het verbouwereerde gezicht van de kandidate - '60% van 100? Oei, dat weet ik niet zenne.' - toen een bepaald wonderlijke uitleg volgde. Mijn vinger bleef boven de knop van de afstandsbediening zweven.
'Veertig denk ik. Allee, als iets in de solden 60% is dan is dat altijd dat er veel afgaat, meer dan de helft eraf. Eigenlijk de helft eraf en nog tien euro, denk ik. Zoiets. Allee, ik weet het niet precies, toch veel eraf. Veertig?'

Auw

Klein Ventje rent, klimt, ravot. Met de nodige botsingen en valpartijen tot gevolg.
Als je hem dan vraagt waar hij pijn heeft, wijst hij vol verontwaardiging naar het voorwerp waaraan hij zich bezeerd heeft.

Slecht?

Gisteren werd in Bibliotheek Tweebronnen Slecht, de nieuwe roman van Jan Simoen, voorgesteld. Het interview door Phara de Aguirre was boeiend en aangenaam, Jan als vanouds humoristisch, gevat en innemend, en wat hij van het verhaal weggaf, was ronduit prikkelend. Het boek ligt al te wachten naast mijn bed, klaar om een hele stapel andere nog niet gelezen boeken voorbij te steken. En in mijn hoofd zit Jans schitterende 'Ik wil een boek', op de wijze van Raymond van het Groenewoud, al voor de vierde of vijfde keer gehoord, maar het blijft op een aanstekelijke manier grappig en origineel. En nooit kan ik nog de naam Bert Anciaux horen, zonder ook aan AVI-niveau te denken.

Net alsof

'Grappig, maar ook een beetje triestig,' vindt Groot Ventje als we Sjaantje doet alsof van Sjoerd Kuyper en Daan Remmerts de Vries uit hebben. En daar ben ik het helemaal mee eens.
Sjaantje wil een koekje, maar oma's koekjestrommel is leeg. Dan worden het maar de net-alsof-koekjes van opa. Als die op zijn, gaan ze nieuwe kopen, 'honderd miljoen net-alsof-koekjes', met een net-alsof-wagentje waar ze een net-alsof-muntje in stoppen. Het zo herkenbare fantasiespelletje culmineert in Sjaantjes 'goeie grap', die ze keer op keer maakt. Maar dat is ook het moment waarop de werkelijkheid langzaam weer binnensluipt in de tekeningen van Daan Remmerts de Vries en een verrassend, ontroerend einde volgt.
De illustraties van Daan Remmerts de Vries zijn prachtig. Met een combinatie van schilder-, teken- en collagetechnieken slaagt hij erin fantasie en werkelijkheid in elkaar te laten overlopen.
Een parel van een prentenboek, dat op een knappe, doorleefde manier een gevoelig thema behandelt.

Een voorproefje vind je hier.

Zelfbeschikkingsrecht

Groot Ventje is geen ochtendkind.
Nu heb ik daar, als avondmens, alle begrip voor, maar de schooluren zijn wat ze zijn.
En dus herhaal ik, nog maar een keer, dat het nu echt wel tijd is om op te staan.
'Ik wil wel over mijn eigen leven beslissen, hoor!' klinkt de reactie.

Efficiënt

Spraakzaam kun je Klein Ventje niet bepaald noemen, toch weet hij steeds beter uit te drukken wat hij wil.
De enkele woorden die hij zegt, heeft hij daarvoor niet eens nodig.
Een wijzend vingertje, verwoed nee schudden, heftig ja knikken en genoeg vragen van mama en papa volstaan.

Indian summer #3 >< Lekker

Indian summer #2 >< Tuinplezier

Indian summer #1 >< Paddenstoelenboswandeling

Herfst

Wanneer is het herfst, lees ik op Boekenboekenboeken, en ik glimlach om wat volgt. Waarom moet ik nu terugdenken aan een causerie van Paul Brinkman van Ploegsma, lang lang geleden, op een of ander seminarie voor jeugdauteurs? Ik zoek het bewuste citaat, 1984 was het, begot, glimlach bij wat ik onderweg tegenkom:

Als opa voor zijn kleinkinderen een alleraardigst, maar zeer onnozel verhaaltje op schrift heeft gesteld en oma zegt: 'De kleinkinderen vinden het zo mooi, stuur het toch maar op naar een uitgever!' en moeder voegt er nog aan toe: 'Plak er een ansichtkaartje of een plaatje bij, dat staat zo aardig', dan weet u wat wij binnenkrijgen. Wij krijgen ze binnen met lintjes, in doosjes, met bijlagen..., nou het kan niet op.

Maar het bewuste citaat vind ik niet. Toch meen ik me te herinneren dat hij het had over hoe, als het herfst werd, niet alleen de blaren, maar ook de manuscripten met hopen leken te vallen.
Hier brengt het boekennajaar geen postzakken vol manuscripten, wel stapels boeken. En het moet gezegd, dit jaar zaten er al enkele bij met schitterende herfstkleuren. Op naar een fijne leeswinter?

Warm aanbevolen

Onze eigenste Leesgoedplus-website: http://www.leesgoedplus.nl/

Meetkunde

Groot Ventje plooit een dik kussen dubbel.
'Wat denken jullie dat dit is? Twee driehoeken of een vierkant?'
'Dat ziet er iets driehoekigs uit,' speelt Mijn Liefste het spel mee.
'Mis! Kijk, het is een vierkant!'
'En wat zou je dan krijgen als je die driehoek in tweeën vouwt?' vraagt Mijn Liefste.
Het kussen is te dik om nog eens dubbel te vouwen, dus wordt er een vel papier bij gehaald.
'Dan krijg je wéér een driehoek' roept Groot Ventje uit.
'O wat gek,' zeg ik, zogezegd verbaasd. 'Als je een vierkant in tweeën vouwt krijg je een driehoek. Dan zou ik denken dat als je een driehoek in tweeën vouwt, je een tweehoek zou krijgen.'
'Een tweehoek bestaat toch niet!' roept Groot Ventje uit, verontwaardigd door zoveel domheid.
Ik geef niet op: 'Kan dat dan niet, iets met maar twee hoeken?'
Groot Ventje denkt even na.
'Ja, dat is een rechte streep,' zegt hij dan.
'En met één hoek?'
'Nee, dat kan niet,' zegt hij. En dan, even later: 'Maar met geen hoeken kan wel, dat is een rondje.'

Été indien #3 >< Learning to bike

Été indien #2 >< Autumn in our garden

Été indien #1 >< Autumn pleasures

Rollercoaster

Een jaar geleden bladerde Groot Ventje er losjes door, om algauw weer een ander boek uit het rek te halen. Nu boeit het hem van begin tot eind: De vijf zintuigen van Hervé Tullet.
'Een boek dat al je zintuigen prikkelt!' belooft de uitgever op de achterflap. Dat is nochtans geen eenvoudige opdracht voor een boek: het visuele prikkelen ligt bij een prentenboek natuurlijk voor de hand, maar horen, ruiken, voelen, proeven? Hoe doe je dat in een prentenboek?
Hervé Tullet is er op een prachtige, inventieve manier in geslaagd. Met veel teken-, schilder-, knip- en plak- en vooral denk- en associatiewerk heeft hij van De vijf zintuigen een vrolijk, kleurrijk, speels ogend boek gemaakt dat van de ene zintuiglijke waarneming of associatie naar de andere buitelt. Ondertussen kom je de ene verrassing na de andere tegen - een braillealfabet, een spiegeltje, een stukgebeten bladzijde, tips voor ooggymnastiek...-, krijg je kleine opdrachtjes, word je op het verkeerde been gezet. Maar bovenal word je uitgedaagd om nóg beter te kijken, voelen, proeven, ruiken en horen, en worden je fantasie en creativiteit geprikkeld.
Met Groot Venje buitel ik van bladzijde naar bladzijde, wat veel kijkplezier, verbaasde kreten en leuke gesprekjes oplevert. De vijf zintuigen is een heerlijk creatief en prikkelend kijk-, ontdek- en speelboek, een ware rollercoaster voor je zintuigen.

Geregeld

Groot Ventje en Klein Ventje fietsen met de houten loopfietsjes door de woonkamer, en regelmatig gebeuren er botsingen. Daarom wil Groot Ventje een regel invoeren: 'Bij een kruispunt mag ik altijd als eerste verder rijden.'
Ik leg uit dat dat toch wel een heel eenzijdige regel is, en zeg dat zoiets meestal geregeld wordt door verkeerslichten, stopborden, voorrang-van-rechtsregels. En verkeerslichten en stopborden staan er nu eenmaal niet in onze woonkamer...
'Maar soms staat er ook politie!' roept Groot Ventje uit, met een enthousiasme een eurekamoment waardig. Hij stapt van zijn fietsje, gaat op de kruising tussen beide fietsjes staan, heft zijn hand op naar Klein Ventje, strekt dan zijn andere arm evenwijdig met zijn eigen rijrichting en maakt met de andere, als een volleerd agent, een draaiende beweging, springt weer op zijn fietsje en rijdt verder.
Zo, dat is ook weer geregeld.

Het gaat er nog van komen

Groot Ventje wil iets, maar het mag niet.
Hij reageert: 'Ik zou toch maar zeggen dat het mag, hoor. Want anders... anders.... anders zeg ik als jullie mij vanavond vragen om iets te doen, ook dat het niet mag. Dat gaat er nog van komen.'

Stand van zieken

Twee Ventjes, twee keelontstekingen, één oorontsteking, één luchtweginfectie.
Leve de herfst.

Krakende verhaaltjes en gekke muziekjes

Na een mail van de mama van Vriendje A. schoot ik gisteren in actie: tijd om het kindertheateraanbod in de buurt te bekijken en kaartjes te bestellen voor leuke voorstellingen.
Hoogste tijd, want in Leuven zijn veel voorstellingen al volzet voor het seizoen begint.
Ook dit jaar heb ik me weer laten vangen, zo blijkt.
De eerste voorstelling die mijn aandacht trekt, Krakende verhaaltjes, 'een concertje in het intieme kader van de koorzolder', met verhaaltjes 'vol basgeluidjes, mondmuziekjes en melodietjes', is... volzet. Jammer.
Groot is mijn verbazing als ik aan de klasdeur kom. De eerste klasgenootjes rennen de klas uit, in de armen van mama of papa, wijzend op een vierkant hoesje dat ze mee hebben gekregen, en uitbundig taterend over verhalen die kraken.
'Eerst gingen we met de bus en dan moesten we heel veel trappen doen voor we er waren,' vertelt Groot Ventje me even later, 'en toen begon het toneel.' Hij vertelt honderduit over een kapitein van een in tweeën gekliefde boot, die naar de bodem van de zee zinkt en omringd wordt door visjes, en over een meisje dat haar goudvis uit zijn kom haalt en ermee gaat wandelen. 'Ze noemen dat krakende verhaaltjes omdat er allemaal gekke muziekjes bij zaten.'

Meer dan er staat

Zippy en Slos zijn twee katten. Ze zijn de dikste vrienden, maar als het op eten aankomt, begrijpen ze niks van elkaar. Zippy houdt van groenten, terwijl Slos als een ouderwetse kat van muizen houdt. Maar Zippy vindt dat dieren elkaar eigenlijk niet zouden mogen opeten. Met dat verheven doel voor ogen bedenkt hij zelfs een plan: hij organiseert een circus, ongezien in de dierenwereld. Want in een circus kijken de dieren alleen maar naar elkaar en naar elkaars kunstjes, 'alleen maar rustig kijken. Daar hou ik van. Zonder dat ze achter elkaar aan zitten. Zonder gekrijs en gegrom.' De immer hongerige en likkebaardende Slos begrijpt er niks van, maar is bereid mee te werken. Wat volgt is een absurd, komisch, uitermate vrolijk verhaal, dat Daan Remmerts de Vries in Circus Pingies in razende vaart vertelt. De muizen voeren 'De muizenkoning' op, de zwanen dansen 'De stervende zwaan' zo overtuigend dat de dokter-rat in de piste wordt geroepen en de eekhoorns suizen als kanonskogels door de lucht. Maar als de otter een grappige act brengt over hoe hij probeert een vis te vangen, wat in ware clownstijl steeds weer mislukt, gaan de magen aan het knorren...
Circus Pingies is een heerlijk suggestief en humoristisch kijk- en (voor)leesboek, dat mij en Groot Ventje allebei aan het lachen brengt. We schateren het uit bij de dolkomische gebeurtenissen, Groot Ventje lacht met de vele ongerijmdheden en de grappige tekeningen, ik grinnik om de dubbele bodems en de ironie. Er staat veel meer dan er staat, maar ook aan wat er staat beleeft Groot Ventje al veel plezier.

De ondergang van het Romeinse rijk

We zitten gezellig aan de keukentafel als Groot Ventje begint te zingen.
'Van Amerika tot in de cinema...'
Ik verwacht een of ander K3-achtig refrein, maar mijn vork blijft even in het ijle zweven.
'... lopen de meisjes in hun blote kont.'
Waarna een uitleg volgt dat dat wel leuk is, 'want dan kun je hun mooie poep zien'.

De halve wereld

Beleefdheid is ook niet alles, moet Klein Ventje gedacht hebben.
Na een allerhoffelijkst 'dankuwel' bij alles wat hij kreeg of zelfs maar gewoon wilde krijgen, weerklinkt nu steevast een uiterst gedecideerd 'Hébbe!'.